Vaka - 01.07.1927, Page 106

Vaka - 01.07.1927, Page 106
:ív> RITFREGNIR. [vaka] legrar fullnægingar. Af ölluin svölunarleiðum er það stigið lægst og dýrslegast, blindast og ófullkomnast, sem Jeiðir til jafn-örlagaþrungins viðburðar og fæðingar nýs manns. Takmark mannsins er að tortíma manninuin“. ,,Hvað geta mikilmennin? Hið eina sem þau fá áork- að, er að ræna mennina hæfileik þeirra til að bera ör- lög sin. Þeir reka þá út í auðustu eyðimerkur i von um hið fyrirheitna land, en í eyðimörkinni örmagnast lýð- urinn og deyr. Þegar bezt lét, reyndist fyrirheitna land- ið, draumalandið, sjöfalt argvítugra en gamla landið. Það þarf mikinn barnaskap til þess að lierjast fyrir hug- sjón eða leysa ráðgátu, því á morgun er hugsjónin orð- in að óhreinum brókum, sem hafa gengið skækju frá skækju, en ráðgátan er orðin að frímúraratáknfræði. Mannkynið hefir barizt og barizt undir fána mikil- menna sinna í millíón ár til þess að staðfesta þá reynslu eina, að hvergi sé sælunnar land, að eins mismunandi form þjáningar. . . . Frummaðurinn gerir sér holur nið- ur í jörðina, og holurnar standa opnar eins og sár yfir þjáningum hans, meðan hann lifir, og falla saman yf- ir hræi hans að honum dauðum, eins og gróið sár. Lengra verður ekki komizt. Enn hefir enginn numið feg- urra draumaland er þriggja álna langa gröf. Eftir nokk- ur ár spássera maðkarnir einnig um rotnaðan heila minn . .. Jafnvel hinn fullkomnasti maður er ekki annað en leiksoppur háðungarinnar“. „Á miðjum Kaldadal vex ein lítil jurt. Ég veit ekki, hvað hún heitir, en ég sá hana, þegar ég hafði ferðasl hálfan daginn. Hún óx þar alein í endalausri grjót- mörkinni. Og hún hneigði sig, þegar hún sá mig, því það var í fyrsta sinn, að hún sá lifandi veru, síðan hún fæddist. Og ég sleit hana upp, af því að hún var ná- kvæmlega nógu Iöng og mjó til þess, að ég gæti hreins- að með henni pípuna mína. Ég spyr: hvers vegna reynir lífsaldan að brjótast fram úr dulardjúpinu? Hvað er takmark þessa blinda stríðs við sigursælan dauðann? Lífið er á villigötum! Það á ekki heima í heimi efnisins; það deyr . .. Allt, sem lifir, líður undir lok, ættir sem einstakling- ar; sólin kulnar út, og sólkerfin deyja úr kulda og sulti eins og litil börn. í fornum spádómum stendur, að dóms- ins Guð muni koma í eldi. En þetta er falsspádómur;
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124
Page 125
Page 126
Page 127
Page 128
Page 129
Page 130
Page 131
Page 132

x

Vaka

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vaka
https://timarit.is/publication/363

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.