Menntamál - 01.09.1937, Qupperneq 73

MENNTAMÁL
151
sorpe, að þeir, sem vinna líkamlega vinnu, liugsi ná-
kvæmar og skarpar (konkreter) en aðrir.
Samkvæmt þessari reynslu vorri, liöfum við lagt allt
kapp á að láta kennsluna fara sem mest fram á þann
hátt, að hörnin gætu notað sem mest sjón og’áþreif-
ingu. Við sendum börnin t. d. út á víðavang í fræðslu-
ferðir, og látum þau gera þar sínar eigin atliuganir,
mæla landskika og læra jarðfræði, með því að athuga
kletta og klungur úti í sjálfri náttúrunni. Vér erum
að brej'ta eftir kenningum John Dewey, ameríska upp-
eldisfræðingsins: „Learn by doing“. Vitanlega játum
vér, að ekki verði allar námsgreinar kenndar á þennan
liátt. Mikið af þekkingu nútímamanna fæst við lest-
ur ldaða og gegnum útvarp, og þetta tvennt er mikill
þáttur i nútíðaruppeldinu. Allt þetta er ekki fengið
með „doing“. En það haggar ekki þeirri slaðreynd, að
það, sem börnin eiga að læra í skólum, lærist ekki bet-
ur á annan hátt en þann, að láta hörnin sjálf gera
sinar athuganir. Og sá skóli, sem ekki skeytir þessari
grundvallarreglu, liann kennir innantóm orð og ekki
annað.
Þá er annað atriði, sem reyndar hefir fyrir löngu
verið veitt athygli, en sem ennþá er þó of lítill gaum-
ur gefinn, en það er sá mismunur, sem á börnunum
er, ekki aðeins livað hæfileika snertir, heldur einnig
dugnað og áhuga á skólanámi. Vér höfum reynt að
leysa úr þeim vanda, sem af þessu stafar fyrir skóla-
starfið, með því að greina hörnin sundur í hverjum
bekk. Hin færari börn fá meiri vinnu og erfiðari verk-
efni en hin. Árangurinn af þessu er sá, að betur gefnu
börnin verða aldrei fyrir töfuin, af hinum miður gefnu,
og hinum síðarnefndu aftur á inóti eykst áræði við
það, að þau sjá að þau ráða við verkefnin, sem þeim
eru fengin. Slílc sundurgreining kcnnslunnar í sam-