Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 23

MENNTAMÁL
181
svipinn, gleymdi öllum deilum og hefnigirni, en skáldið
varð ekki lengur fjandmaður hans, heldur guðinnblásinn
listamaður, sem hlaut að fyrirgefast allt.
Því miður er nútímamönnum lílt kunnar þær undir-
stöðureglur, sem listakunnátta þessi hefir verið byggð á.
Það er heldur ekki fullkunnugt, hvort um nokkra veru-
iega kennslu hefir verið að ræða i framsögu hér á landi
á þessum tíma. Þó er þess getið, að eldri skáld liafi látið
þau yngri flytja fyrir sér kvæði sín. Má af því ráða, að
jafnframt leiðbeiningum um sjálft kvæðið og skáld-
skapinn, hafi þau í'engið leiðheiningar um hvernig kvæðið
skyldi flutt, þó að það sé ekki beinlínis tekið fram. Og
þó að tekið væri að færa sögur og sagnir hér á landi í let-
ur, mun óliætt að gera ráð fyrir því, að enn hafi þær
gengið mann frá manni, frá kyni til kyns, um langt skeið.
Því að liltölulega fáir hafa þeir verið, sem hafa átt að-
gang að handritunum og óiiætt mun því að gera ráð fyrir
því, að enn hafi sagnaþulirnir liaft marga tilheyrendur
fram eftir næstu öldum. Og þessi gamli — nú gleymdi —-
frásagnarstíll, hefir þá lika sennilega enn þá verið við líði.
Nokkrar getur hafa verið leiddar að því, að framsagnar-
form það, sem ömmur vorar og langömmur tömdu sér við
Jiinar alkunnu rökkursögur sínar, muni ef lil vill vera
beint áframhald af þessari gömlu frásagnaraðferð fyrri
alda. Hvað sem um það kann að vera, er ekki hægt að neita
því, að framsagnarmáti sá, sem hér er um að ræða, var
sérkennilegur og Iiarðla viðfeldinn. Nú er hann einnig
að hverfa og gleymast.
Kína—Japan.
Ef vér leitum austur á bóginn, til einnar elztu menn-
ingarþjóðar veraldarinnar, —- Rinverja, — eru til nægar
og greinilegar heimildir fyrir því, að bæði þeir og ná-
grannaþjóð þeirra Jdþanir, hafa lagl mikla rækt við
þcssa list, og það mörgum öldum áður en byggð hófst hér