Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 29

MENNTAMÁL
187
Þær ræður njóta sín betur vió gaumgsefilegan lestur en í
flutningi liöfundarins.
Eg býst viö því, að þessir menn hefðu viljað nokkuð
tii vinna, að þeir á sínum skólaárum hefðu fengið tæki-
færi lil að iðka tal- og framsögn, jafnframt hinu venju-
lega rnóðurmálsnámi. Lcitl er að þurfa að segja það,
en þó cr það svo, að l'rain á síðustu ár, hafa íslenzku
skólarnir næstum algerlcga vanrækt þessa afar þýðingar-
rniklu lilið móðurmálskennslunnar.
Prestur einn erlendis messaði aldrei svo, að kirkja lians
væri ekki troðfull. Oí'tast urðu menn frá að hverfa í slór-
hópum. Mcnn hlustuðu agndofa á málsnilld lians og and-
ans auðlegð. Hann hagaði álierzlum sinum þannig, og
markaði þagnir sinar á svo áhrifarikan liátt, að tilheyr-
endurnir stóðu á öndinni af eftirvæntingu.
Að honum látnum var gefið lit á prenti úrval úr ræð-
um lians. En útgefandanum lil mikillar undrunar, seld-
ust þær illa. Mönnum fannst nú ekki eins mikið til þeirra
koma og áður.
Hinn látni kennimaður liafði sem sé verið snillingur i
flutning og framsögn móðurmálsins, og ræður hans fengu
þvi tvöfallt gildi af vörum hans.
Þeir sem liafa átt kost á að vera i dómsölum stórborg-
anna, og hlusta á liinn opinbera verjanda og sækjanda
flytja mál sin fyrir hinum háa rétti, mun seinl úr minni
liða þau átök sem Ipar fara fram, eftir það mun þeim
heldur ekki gleymast hve feiknalega þýðingu það hefir
fyrir úrslit málsins, livernig tök hlutaðeigandi lögfræð-
ingur hefir á efninu, live vel honum tekst, að leggja sál
sina og sannfæringarkraft í frásögn sína. En það tekst
honum því aðeins, að verklag hans eða tækni sé í lagi.
Oft og einatt liafa úrslit stórra mála, dauðadómur,
fangelsisvist eða sýknun sakborninga, algerlega oltið á
tungutaki lilutaðeigandi málflutningsmanns.
Fleiri stéttir gætu haft sömu sögu að segja. Mörg eru