Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 34

192
MENNTAMÁI,
„vinnubókaaðferð" til. Nýskóli, friskóli og vinnuskóli
geta gert hvort scm verkast vill, að nota vinnubækur eða
vera án þeirra. „Gamli skólinn'1 sama og allteins. Meira
að segja ómengaður lexíu- og þululærdómsskóli getur
framleitt þykkar og ásjálegar vinnubækur. Hví skyldi
ekki alveg eins mega rekja garnir úr fólki út á pappír,
eins og' út í tóman geiminn. — Það, hvort vinnubækur
eru notaðar í skóla og hvort mikið eða litið er framleitt
af þeim, gefur þvi raunverulega mjög litlar upplýsingar
um starfsaðferðir skólans, gæði hans, livort hann fylgist
með tímanum og livort hann vinnur i samræmi við sál-
fræðiþekkingu nútimans.
Það, að húa til myndarlegar vinnuhækur í einhverri
iræðigrein, er í raun og veru ekkert takmark, heldur leið
að takmarki. Hve efnisrík og fagurlega unnin sem vinnu-
bókin er, þá er gildi liennar aldrei fólgið í henni sjálfri,
hcldur í þeim áhrifum, sem starfið við að gera hana, hefir
hal't á höfund liennar — þeirri tamningu, sem það liefir
veitt honum, þeim fróðleik, þeirri reynslu, þeirri auknu
gelu, þeim manngildisvexti, sem hann hefir lilotið af því.
Það er ætlunarverk allrar starfsemi harnaskólanna, að
auka nemöndunum alhliða þroskun. Öll verk þeirra verða
að metast eftir þvi, hve vel þau leysa það ætlunarverk, —-
vinnubókagerð eins og annað. Ilún er góð og þroskavæn-
leg, ef hún veitir andlega áreynslu; knýr til rökhugsunar;
æfir í að leysa þraulir og finna fróðleik, sem þörf er á;
lemur lmga og liönd í að vinna saman; venur á snyrtileg-
an frágang; veitir haldkvæma þekkingu og knýr til skiln-
ings á því, sem numið er; skerpir áhugann og veilir lion-
um næringu; gerir olilutræn hugtök (tölur t. d) að hlut-
rænum veruleika. Allt þetta og fleira til þarf vinnubókar-
slarfið að sameina, ef taka á ]iað sem merki þess, að kenn-
arinn, sem lætur vinna það, liagi lcennslu sinni sam-
lcvæmt þekkingu og eftir kröfum nútimans, og að það
sé i raun og veru unnið til aukins þroska nemandanum.