Menntamál - 01.12.1937, Blaðsíða 30

188
MENNTAMÁL
dæmi þess, aö vcl máli farnir stjórnmálamenn liafi, með
skörulega fluttri ræðu — bjargað stórmálum úr öngþveiti
og um leið tilveru og vellíðan lieilia þjóða. — Og þannig
mætti lengi telja.
Kennsla.
Af öllu þessu sem eg hefi drepið á, og mörgu öðru at-
huguðu, virðist það fullljóst, að lærdómur og gáfur og
meðfædd mælska er ekki einhlítt. Fögur og áheyrileg
málsmeðferð verður einnig að koma til skjalanna. Og
þar sem það nú er markmið skólanna að gera nemendur
sína sem færasta að njóta hæfileika sinna og kunnáttu í
lifsharáttunni, liggur óneitanlega nærri að álykta sem
svo, að kennsla með góðum kennurum, vel menntuðum
1 þessari grein eigi erindi inn i hærri sem lægri skóla ís-
lenzka ríkisins. Margar lielzlu menningarþjóðir heimsins
liafa skilið þetta og liafa gert tal- og framsagnarnámið að
skyldugrein í skólum sínum.
Talkór.
Úti í heiminum eru framfarirnar í framsagnarlistinui
stórstígar og margvíslegar, einkum nú á seinni árum.
Ástæða væri til að ætla, að nú á þessum útvarps- og tal-
mynda timum væri allir söng- og talkennarar önnum
kafnir. Svo langt er þetta þó enn hvergi komið, að hver
leikari, söngvari og ræðumaður hafi sinn eigin þjálfara,
eins og t. d. tíðkaðist meðal Forn-Grikkja.
Tiltölulega nýtt form fyrir þjálfun raddar og fram-
burðar, eru liinir svonefndu talkórar, sem á siðasla ára-
lug hafa vakið mikla og sérstaka eftirtekt hér i álfunni.
Talkórar þessir virðast eiga erindi tii margra, ýms félög
liafa mikið notað þá, talklúbbar, og einstakir ræðumenn,
(jg svo auðvilað leilchúsin.
Eg liefi haft tækifæri til að vera viðstaddur æfingar
á slíkum talkór, sem var stjórnað af dr. Wilhelm Ley-