Menntamál - 01.03.1955, Blaðsíða 11

MENNTAMAL
3
ungum aldri. Hann varð sextugur 21. jan. s. 1., og var
hann þá sæmdur á margan veg, vinir hans samfögnuðu
honum og stofnanir alþjóðar svo sem útvarp og þjóðleik-
hús heiðruðu hann sérstaklega. Þá var listar hans minnzt
rækilega í öllum blöðum og honum veitt mörg sæmd
önnur en hér er talin.
Hér verður engin tilraun gerð til að fjalla um list
Davíðs, en ég vil minna á, að hann sem önnur skáld vor
eru venzlamenn kennara. Verk þeirra skipa veglegt rúm
í kennslustofunum.
En Davíð er líka gamall kennari. Veturinn 1922—23
kenndi hann íslandssögu og mannkynssögu í Gagnfræða-
skólanum á Akureyri. Var hann ágætur kennari, hug-
kvæmur og eljumikill. Hann tók upp þá nýbreytni að
fela nemendum sérverkefni til að vinna að og gera grein
fyrir þeim í kennslustundum. Af því má marka kennara-
hæfileika hans og alúð, að hann skyldi geta komið öll-
um nemendum í heilum bekkjum til að vinna þannig.
Hann var um skeið prófdómari í skriflegri íslenzku við
gagnfræðapróf og stúdentspróf í Menntaskólanum á Ak-
ureyri og rækti það starf af trúnaði og vandvirkni. Ég
ætla, að það sé ekki ofmælt, að flestum nemendum hafi
fundizt meira til um það próf, er slíkur dómari skyldi
dæma. Þó mun annað hafa verið meira vert. Davíð var
mikill vinur skólameistarahjónanna Sigurðar og frú Hall-
dóru og tíður gestur á heimili þeirra. Þá bar stundum
til, að hann kom í heimavistina og ræddi við nemendur,
og hann var oft gestur á hátíðum skólans og eftirsóttur
ræðumaður, enda hverjum manni málsnjallari og sköru-
legri. Norðlendingar, og þá einkum Akureyringar, eru
stoltir af Matthíasi og Davíð. Menntastofnunum er það
ómetanlegt happ að njóta návistar fremstu andans manna
á hverjum tíma, að eiga þá að vinum og njóta starfa þeirra
án rányrkju, ef kostur er.
Sem gamall nemandi í Menntaskólanum á Akureyri