Menntamál - 01.03.1955, Blaðsíða 10

2
MENNTAMAL
komið, að nú er mörgum torskilinn kyrkingslaus lífsfögn-
uður, lífsást, lífsþrá og lífstrú þeirra, sem aldir voru á
friðaröld, en Dvíð gaf fögnuði þeirra, ást þeirra og trú
málið með einfaldari fegurð en sú öld þekkti fyrr. En hann
túlkaði líka sársauka og hroll allra, er sáu öld þeirri á bak
með skyggnum sjónum og kviku hjarta.
Davíð var fagnað af alþjóð, og fara hér á eftir nokkur
orð úr fyrrnefndri grein Guðmundar. Má sjá af þeim,
hvernig hann kom að íslenzkum dyrum: „Eins og skóg-
arins barn kom hann inn í skáldheim íslenzkan, eins og
sá, er setið hefir og raulað milli bliknaðra birkitrjáa, þeg-
ar húmið kom og vindar feyktu laufum. Hann söng eins
og sá, sem veit ekki, að hann er snillingur. Þrátt fyrir
allt hið einfalda og barnslega var í tónum hans svimandi
djúp alvitandi samkenndar og frumrænnar lífsvizku. Setn-
ingar og vísur smugu inn í huga þess, er á hann hlýddi,
án þess að áheyrandinn reyndi að setja þær á sig, reyndi
að festa þær í minni. Svo skýtur þeim upp, þegar minnst
varir, — og þær vagga huganum í undarlega eftirvænt-
ingarríkum hugsvifum.“
Þannig lýsir Guðmundur Hagalín áhrifunum af Svört-
um fjöðrum, fyrstu bók Davíðs.
Síðan hefur Davíð fært mjög út ríki sitt bæði í list
og löndum, en ástsældir hans hafa í engu þorrið. Hvert
barn í landinu hefur kynnzt verkum hans, og nú er
þeim einnig skylt að lesa þau og læra af lestrarbókum. En
þar vil ég biðja Davíð og öðrum snillingum okkar nokk-
urra griða. Ágætu kennarar, leiðið nemendur aldrei á
fund merkra höfunda nema með ljúfu geði og hlýju þeli,
því að þess eru dæmin, að gengið sé af bráðlifandi höfund-
um steindauðum í lögboðnum kennslustundum, og hafa
sumir aldrei siðan risið af þeim gröfum. Hitt vitum við
fullvel, að íslenzk alþýða hefur leitað skáld sín uppi af
sjálfsdáðum, og sennilega hefur ekkert íslenzkt skáld
notið slíkrar þjóðhylli sem Davíð í lifandi lífi, hvað þá á