Menntamál - 01.03.1955, Blaðsíða 35

MENNTAMÁL
27
hlýtt yfir efnið alllöngu síðar, og kom þá í ljós, að síðar
nefndi flokkurinn bar af um kunnáttu á allan hátt.
Af þessu má draga þá ályktun, að ekki sé heppilegt að
tileinka sér námsefni til þess að muna það á ákveðnum
tíma, hvort heldur er í kennslustund, æfingu eða á prófi,
ef æskilegt þykir að muna efnið varanlega. Það er nú
tízka að gagnrýna próf. „Eitt af því fáa, sem fundið
verður að prófum með raunvísindalegum rökum, er ein-
mitt það, að menn lesa undir þau með ákveðið tímatak-
mark í huga.“ Á sama veg er það dálítið tvíeggjað í dag-
legu skólastarfi, ef nemendur lesa námsgreinir sínar með
það eitt í huga, að þeim verði hlýtt yfir þær daginn eftir,
en hætt er við, að svo verði, ef þeir gera ráð fyrir því,
að einkunnir þeirra ráðist eingöngu af daglegri kunnáttu
í lexíunum. Réttara væri að miða einkunnir við fyrirvara-
laus próf, því að þá ginnast nemendur síður til að lesa
með of nálægt markmið fyrir augum. Að sjálfsögðu fer
gildi prófa þó nokkuð eftir skólaanda, t. d. því, hversu
miklum truflunum þau valda á skólastarfi að öðru leyti.
UMFRAMÞJÁLFUN OG ENDURTEKNING.
Þegar mikið veltur á því að læra efni svo vel, að það
gleymist seint eða aldrei, verður að endurtaka svo mjög,
að umframþjálfun er kallað. Það hefur t. d. reynzt mjög
hagfellt, að umframþjálfunin nemi 50%, ef muna átti
efni í 28 daga, og gaf umframþjálfunin því betri raun
sem tíminn var lengri. Sem dæmi um umframþjálfun,
er nemur 50%, má hugsa sér, að lesa þurfi lexíu 10 sinn-
um til þess að geta endursagt hana villulaust, en síðan
þarf að lesa hana 5 sinnum í viðbót, og er það umfram-
þjálfunin. Það mun koma af umframþjálfun, hversu seint
menn gleyma ýmissi leikni, svo sem að fara á skautum
eða reiðhjóli.
Gildi endurtekninga má sjá af eftirfarandi töflu, náms-