Menntamál - 01.03.1955, Blaðsíða 50

42
MENNTAMÁL
einnig bilið milli prentstafa og skrifstafa. Formskriftin er
því eins konar milliliður milli venjulegrar skáskriftar og
prents.
Aðaleinkenni formskriftarinnar eru í fáum orðum sagt
þessi: Hún er lóðrétt, þ. e. stafirnir hallast hvorki til
hægri né vinstri. Telja formælendur hennar, að eðlilegasta
handhreyfingin fáist með því móti. Ennfremur er bent á,
að það henti betur þeim, sem með vinstri hendi skrifa.
Stafir þeir, sem ná upp fyrir línuna, hafa ekki opinn
legg (b, d, h, k, 1, t) og byrja ekki niðri á línunni í upp-
hafi orðs. Stafurinn n hefur aðeins einn boga, en m tvo
(sbr. meðfylgjandi sýnishorn). Stafirnir, sem ná niður
fyrir línuna, enda í krók til vinstri (f, g, j, y). Er það gert
til að komast hjá hinni ljótu lykkju, sem oft vill mynd-
ast á þessum bókstöfum, sömuleiðis útflúr, sem ýmsum
hættir til að beita, eftir að barnaskólanámi lýkur.
Menn hafa til skamms tíma haldið fram, að skriftar-
hraðinn yrði minni hjá þeim, sem formskrift rita. Nýj-
ustu tilraunir í Noregi sanna frekar hið gagnstæða. Því
hefur einnig verið haldið fram, að þeir, sem skrifuðu
formskrift, fengju ekki eins persónulega rithönd. Mér
finnst reynsla mín í vetur síður en svo styðja þá kenn-
ingu. Auðvitað sést strax, að þessari aðferð hefur verið
beitt, en það er líka auðvelt að þekkja úr þá nemendur,
sem notið hafa kennslu eftir skriftarkerfi Guðm. I. Guð-
jónssonar, ogsvo mun um hverja skriftaraðferð. Einstakl-
ingsmunur verður alltaf einhver, sem gefur rithöndinni
persónulegan blæ, hvaða kerfi, sem notað er.
Kennslu minni 1 vetur var þannig háttað, að fyrstu tvo
mánuðina kenndi ég undirstöðuatriði á töflu. Eftir það
fékk ég forskriftarbækur frá Danmörku. Mér virtist þó,
að nemendur væru búnir að tileinka sér helztu einkenni
formskriftarinnar eftir þessa fyrstu tvo mánuði. Þegar
nemendur komu í skólann, tók ég sýnishorn af rithönd
þeirra. Annað sýnishorn tók ég í síðasta tíma fyrir jól