Menntamál - 01.08.1967, Blaðsíða 22

116
MENNTAMÁL
þeir hafa lítið eða ekkert mál getað lært á venjulegan hátt
a£ þeim sökum og hefðu flestir verið kallaðir heyrnarlausir,
áður en heyrnarmælingar komust á það stig, sem þær eru
nú. í þessari grein verður orðið heyrnardaufur aðallega not-
að um þá, sem hafa heyrnardeyfu á svo háu stigi, að þeir
geta ekki lært málið á venjulegan hátt af þeirri orsök.
Rétt til inngöngu í félagið eiga aðeins foreldrar og nán-
ustu venzlamenn heyrnardaufra, en allir geta orðið styrkt-
armeðlimir. Félagið mun beita sér fyrir kynningarstarfsemi
um heyrnardaufa, og þessi grein, sem fjallar um kennslu
þeirra, vandamál og möguleika, er rituð í þeim tilgangi að
lýsa fyrir þeim, sem h'tið þekkja til, sérstöðu hinna heyrn-
ardaufu, erfiðleikum þeirra og viðfangsefnum foreldra
þeirra og kennara.
Saga heyrnardaufrakennslunnar.
Ég vil þá byrja með að segja frá nokkrum helztu atriðum
úr sögu heyrnardaufrakennslunnar, stikla aðeins á því
stærsta, enda er ekki margt vitað um hina heyrnardaufu fyrr
á tímum. Sagan hefur lítt hirt um að geyma nöfn þeirra
eða verk, enda erfitt fyrir þann, sem ekkert mál hefur,
að láta sín getið að nokkru því, sem sagan teldi þess virði
að geyma. Þó er þeirra sums staðar minnzt, t. d. dæmdi hinn
frægi gríski heimspekingur, Aristóteles, þá, sem ekkert mál
hefðu til að lifa, óupplýsta. Hann taldi, að málið væri undir-
staða allrar þekkingar og því væri sá, sem ekkert mál hefði,
ófær til allrar menntunar. Aristóteles kom alls ekki auga á,
að málleysið stafaði af heyrnardeyfu á háu stigi. Þessi skoð-
un Aristótelesar var heyrnardaufum til hinnar mestu óþurft-
ar langt fram eftir öldum. Hjá Rómverjum virðist þó heyrn-
ardaufum hafa verið einhver gaumur gefinn, því í lögbók
Justinianusar um 500 er svo fyrir mælt, að þeir skuli hafa
forráðamann, sem gæti réttar þeirra og hagsmuna. Ýmsir
miðaldakirkjunnar menn héldu því fram, að fagnaðarboð-
skapur kirkjunnar næði aðeins til mannanna gegnum hið