Menntamál - 01.08.1967, Blaðsíða 49

MENNTAMÁL
143
Reynt er að láta heyrnartækin magna sem mest þá tóna, '\
sem mælingin sýnir að verst heyrast, og jafnvel draga úr
styrkleika þeirra, sem betur iieyrast, svo eyrað heyri þá sem
jafnast, og gera þannig mögulegt að heyra sérkenni hinna
ýmsu málhljóða. Að þessu leyti hefur tækni í smíði heyrn-
artækja farið allmikið fram hin síðari ár, þó enn vanti mik-
ið á, að mögulegt sé að jaf’na nákvæmiega hina ýmsu tóna
með heyrnartækjum.
Þegar um er að ræða heyrnartap eins og 2. mynd sýnir,
má heyrnartækið magna alla tóna jafnt og getur þá skilað
öllum séreinkennum málhljóðanna óbrengluðum til eyrans.
Þegar heyrnartapið er aftur á móti eins og 4. mynd sýnir,
þarf heyrnartækið að magna tónana, sem hafa sveiflutíðn-
ina 512 og 1024 og allt þar á milli. Tónbilið milli 2048 og
4096 þyrfti rninni mögnunar og lægstu tónarnir minnsta.
Barn, sem hefði heyrnartap eins og 3. mynd sýnir, mundi
sennilega ekkert mál læra á venjulegan hátt, en ef hægt væri
að magna tónbilið frá 512 til 1024 þannig, að barnið heyrði
tónana frá 128 til 1024 nokkurn veginn jafnvel, mundi það
vera mikil hjálp við að kenna því að tala, þó það gæti, þrátt
fyrir mögnunina, aldrei heyrt og aðgreint öll málhljóðin.
Tóna með hærri sveiflutíðni en 1024 væri aldrei hægt að
láta barnið heyra. Barn, sem hefði heyrn eins og 6. mynd
sýnir, mundi mjög lítil eða alls engin not hafa af heyrnar-
tæki.
Þegar barn notar heyrnartæki, þarf fyrst og fremst að
gæta þess, að tækið sé þannig stillt, að það komi barninu að
sem mestum notum. Það þarf að sýna barninu og félögum
þess fram á, að það sé ekki meiri minnkun í því að nota
heyrnartæki en gleraugu. Hafi heyrnardeyfa barnsins gert
það hjárænulegt og frábrugðið öðrum í framkomu, er mjög
mikilvægt að hjálpa barninu til að yfirstíga þá örðugleika
og láta því finnast það standa öðrum jafnfætis. Þá verður
sífellt að vera að hjálpa barninu til að leiðrétta málfar sitt
og auka orðaforða þess og málskilning.