Menntamál - 01.08.1967, Síða 34

128
MENNTAMÁL
látið geðshræringu sína í Ijós á þennan ófullkomna hátt
rauk öll reiði út í veður og vind.
Vajidi foreldrajina.
Foreldrum heyrnardaufra barna er mikill vandi á hönd-
um. Þeir búast ekki við neinu óvenjulegu í fari barnsins og
vita venjulega lítið, hvernig eigi að mæta þessum vanda.
Það þarf ekki að taka það fram, hvert áfall vitneskjan um
þessa vöntun barnsins er foreldrum J^ess — þar mætti hver
sig sjálfan sjá — og áhyggjur þeirra um framtíð barnsins því
meiri, sem þeir vita minna um, hvað hægt er að gera fyrir
barnið og hvað þeir geta sjálfir gert barninu til hjálpar.
Þá þurfa foreldrar kannske mest á uppörvun og hughreyst-
ingu að halda, en jafnframt aðstoð og leiðbeiningum, svo
mögulegt sé fyrir þá að taka sem réttasta afstöðu til uppeldis
barnsins.
Á rneðan foreldrum er ekki ljós vöntun barnsins, er frarn-
koma þeirra við það eins og við systkini jress. En þegar þeirn
verður ljós hin hörmulega staðreynd, að barnið muni ekki
læra málið vegna heyrnardeyfu, breytist afstaða þeirra til
barnsins, og því verður flest leyfilegt, vegna þess að það get-
ur ekki talað. Það er alkunna, að foreldrar láta sér annast
um það barnið, sem bágast á, og venjulega njóta lieyrnar-
daufu börnin meira ástríkis lijá foreldrum sínum en syst-
kini þeirra. En því rniður vill oft verða sú raunin á, að for-
eldrar leggja sig alla fram við að uppfylla óskir þeirra og
liættir við að spilla Jreim með ofmiklu eftirlæti. Heyrnar-
dauf börn þurfa ekki síður á aga að halda en önnur börn,
en oft nýtur heyrnardaufa barnið meiri forréttinda innan
fjölskyldunnar en því er hollt.
Ástríki foreldra og uppalenda þarf fremur að koma fram
í Jjví, að gert sé fyrir barnið það, sem því er hollast, en í þvi
að uppfylla óskir þes&<011 forréttindi eru barninu skaðleg.
Þegar barnið vex og þroskast og gerir sér ljósari grein fyrir