Menntamál - 01.08.1967, Blaðsíða 37

MENNTAMÁL
131
gagni og sjálfsagt er að reyna þau á öllum börnum, sem
hafa svo lélega heyrn, að þau þurfi á þeim að halda. Verið
getur, að barnið heyri meira en mælingin sýnir, og þá má
ekki láta Jress ófreistað að notfæra sér þá hjálp, sem heyrn-
artæki kann að geta veitt barninu. En til J>ess að heyrnar-
tæki komi að noturn, er nauðsynlegt, að barnið sé æft í að
hlusta eins vel og mögulegt er. Það er því auðveldara sem
heyrnarleifarnar eru meiri. En þær geta verið allverulegar
Jdó barnið hafi þeirra lítil eða engin not, sé Jrví ekki kennt
að beita jDeim.
Foreldrar og uppalendur ættu að tala sem rnest við heyrn-
ardaufu börnin, leika við Jrau með Jdví að láta þau hlusta
á ýmiss konar hávaðatæki, t. d. mismunandi flautur, trumb-
ur og bjöllur og prófa, hvort börnin geta Jaekkt þau í sundur
eftir hljóðinu, sem frá þeim kemur. Bezt er að tala við börn-
in í sterkum skýrum rómi, prófa, hve mikið Jiau geta heyrt
í heyrnartækjunum án þess að sjá andlit þess, sem talar, og
leitast jDannig við að fá J:>au til að einbeita sér að því að
hlusta með Joeirri litlu heyrn, sem þau kunna að hafa, en
tala svo h'ka við Jrau og lofa Jjeim að sjá andlit þess, sem
talar, og gera Jjví meiia af [iví sem börnin heyra minna með
heyrnartækinu. Þess Jrarf Jiá að gæta, að birtan falli í andlit
J^ess, sem talar.
Á Jrennan liátt læra börnin srnátt og smátt að liorfa og
lilusta samtímis. Það Jrarf mikla aðgæzlu við lítið barn, sem
notar heyrnartæki. Tækin eru viðkvæm og sífellt Joarf að
fylgjast með, hvort þau séu í lagi, athuga hvort rafhlaðan
í Jjví sé ekki búin, hvort snúran sé hvergi brotin, hvort
hátalarinn hafi orðið fyrir lmjaski eða tækið sjálft, svo nokk-
uð sé nefnt.
Börnin sætta sig oft furðuvel við að bera heyrnartækin,
þótt þau heyri lítið með þeim, líta líklega á Jrau eins og föt-
in, sem þau eru klædd í, og hafi þau svo mikil not af heyrn-
artækjunum, að þau skilji, þó ekki sé nema lítið í mæltu
máli með þeim, finnst börnunum smátt og smátt, að [^au