Menntamál - 01.08.1967, Blaðsíða 86

180
MENNTAMÁL
viðleitni sinni að fylgjast með nýjungum í viðkomandi
námsgrein og kennsluaðferðum. Sagði hann, að þetta væri
nauðsynlegt fyrir einstaklinginn og þó enn brýnna fyrir
stéttina. Lagði hann áherzlu á nauðsyn þess, að kennarar
væru vel menntaðir, svo að þeir gætu skilað þjóðfélaginu
þeim arði, sem til væri ætlazt. Taldi hann, að höfuðbarátta
kennarastéttarinnar þyrfti að beinast að því að ná möguleik-
um til menntunar og viðhaldsmenntunar, stöðnun væri
enn hættulegri hjá stétt en hjá einstaklingi. Hann taldi, að
hirðuleysi hefði sérstaklega verið ríkjandi um menntun
framhaldsskólakennara. Það vantaði sérstaka og sjálfstæða
menntun fyrir þá, sem kenna við gagnfræðaskóla og mennta-
skóla, kennari þyrfti að hafa lokið prófi á sinn hátt eins og
læknir, lögfræðingur o. s. frv. Kennaramenntunin sagði
liann að þyrfti að vera sjálfstæð, fagnámið eitt nægði ekki,
heldur þyrfti auk þess þekkingu á kennsluaðferðum og náms-
aðferðum nemendanna, einnig þyrfti kennarinn að öðlast
sérstakt viðhorf. Að lokum sagði hann, að þörfin væri brýn-
ust að bæta aðstöðu framhaldsskólakennara og kennaraefna
til menntunar og stéttin þyrfti að fylgja fram kröfum í
þessum efnum með samstilltu átaki.
Olafnr S. Olafsson sagðist aðens nefna hér nokkrar sam-
þykktir og ályktanir, sem gerðar hefðu verið á þingum og
fundum kennara, þ. e. a. s. efnislega, þar sem ekki ynnist
tími til nákvæmrar greinargerðar.
1. Mjög mikill skortur væri á hæfilega menntuðum og
þjálfuðum kennurum og af ýmsurn ástæðum. Reynt hefði
verið að draga úr verstu afleiðingum kennaraskortsins með
því að ráða til starfa menn með ýmiss konar menntun.
2. Réttir aðilar hafa ekki einbeitt kröftum sínum að því
að bæta úr kennaraskortinum eða að minnsta kosti ekki á
viðunandi hátt.
3. Nú er auk þess deilt um, hvernig og einkum hvar eigi
að veita þessa menntun.