Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 4

Fyrst teiknaði hann hatt á höíuð drengsins.
Hinn örlagaríki dagur
Það var sunnudagsmorgunn og dómkirkjuklukkurnar
sendu hljóma sína út yfir borgina Sevilla á Spáni.
f hliðargötu einni bjó frú Murillo með syni sínum
Bartolomé, sem var 8 ára gamall, þegar saga þessi
gerist.
Frú Murillo var að Ijúka við að klæðast sínu bezta skarti,
því hún ætlaði að fara tii kirkjunnar. Þegar hún var tilbúin
að leggja af stað, kallaði hún á Bartolomé og bað hann
að tala við sig.
Bartolomé stóð nú fyrir framan hana hreinn og strokinn,
og fallegur drengur var hann með svörtu augun sin og
hrokkna lokkana.
,,Ég sé, að þú hefur þvegið þér og greitt og burstað
skóna þína,“ sagði frú Murillo, ,,og það er gott. Nú skaltu
sjá, hvað ég hef keypt handa þér, nýjan flauelshatt, og
þú mátt láta hann á þig undir eins.“
„Húrra! Svona hatt hefur mig alltaf langað til að eiga,“
hrópaði drengurinn, setti á sig hattinn og flýtti sér að spegl-
inum til að dást að sér. „Mikið er hann fallegur og fer
mér vel. Ég þakka þér ósköp vel fyrir, móðir mín.“
„Ég haíði nú hugsað mér, að þú kæmir með mér til
kirkjunnar eins og vant er, en ég var rétt í þessu að fá
orðsendingu frá Eulalíu frænku um að hún kæmi til okkar
í heimsókn i dag, og ef við förum bæði, þá kemur hún
kannski að lokuðu húsi, og það vil ég ekki, svo ég verð
að biðja þig að vera heima við, þangað til ég kem aftur.“
„Auðvitað vil ég gera það,“ flýtti Bartolomé sér að
segja. Því satt að segja var nú hálfþreytandi að sitja kyrr
við messuna, og þó hann gæti lítið leikið sér, þar sem
hann var nú orðinn svona uppstrokinn með nýjan hatt,
þá fannst honum þetta ágætt.
„Þú verður að lofa því að fara ekkert í burtu og óhreinka
552