Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 79

hvarf með þviHkum hraða ofan í krumma,
að þau ináttu hafa sig öll við. Annað hvort
voru maðkarnir of stórir, flugurnar of
feitar, sumt var of stutt, annað of ioðið,
en alit át krummi. Skyndilega kallaði
Stubbur: „Nei, hættu, ég vil fá þennan
maðk.“
„Bíddu!“ kallaði krummi, „ég verð að
lykta af honum fyrst,“ en svo veinaði
hann skyndilega upp yíir sig: „Mér er
svo illt í maganum."
„Það er nú ekki skrítið," sagði fugla-
mamma, „eins og þú ert búinn að háma í
])ig. „Þú ert ekki frekar læknir en ég,“
sagði fuglapabhi og var nú orðinn reið-
ur. „Burt með þig, þorparinn þinn.“
„Eru nú þetta þakkirnar fyrir, að ég
læknaði son ykkar?“ emjaði krummi og
flaug á brott.
„Ég er svo svangur," kallaði Stubbur
litli. Og nú fengu þau nóg að gera bæði
pahhi og mamma, því að Stubbur litli át
og át, það var hreinasta unun að horfa
á, hvernig hann hámaði i sig. En nú urðu
allir svo svangir við að horfa á Stuhb
borða. „Það er rétt eins og krummi prakk-
arinn liafi haft rétt fyrir sér, að hann
hafi læknað þig, Stubhur litli," sagði
pabbi hlæjandi.
Þýtt. — H. T.
Minnir þetta ykkur ekki á uppþvottinn á Landsmótinu í sumar? Hve margir
borðuðu í þessum hópi, og hve margir slepptu súpunni?
Jólaskórnir
Ilitlum bæ i Suður-Frakklandi bjó gam-
all og guðhræddur skósmiður. Hann
bjó í litlu, lágu húsi, og fólkið í ná-
grenninu kallaði hann gamla Martein.
Það var aðfangadagskvöld jóla. Mart-
einn gamli sat með stóru biblíuna fyrir
framan sig og var að Ijúka við að lesa
um fæðingu Jesú.
„Bara að fyrsta jólakvöldið hefði nú
verið í kvöld,“ hugsaði hann með sjálfum
sér. „Ef Frelsarinn hefði verið nýfæddur,
þá hefði ég getað veitt honum lotningu,
og þá veit ég nú vel, hvað ég hefði gef-
ið honum.“
Hann stóð upp og gekk að hillu, sem var
á veggnum. Þar lágu fallegir, litlir skór
vafðir inn í silkipappír.
„Jú, einmitt þessa skó hefði ég gefið
honum, ég hef sjálfur smíðað þá, og ég
er viss um, að móðir hans hefði orðið
glöð að eignast þá. — — Hvaða barna-
skapur er nú þetta. Frelsarinn hefði víst
ekki getað notað þá.“ Og hann brosti að
sjálfum sér. Lítilli stundu síðar gekk hann
til hvílu, og dreymdi þá að einhver hvísl-
aði að honum:
„Marteinn, þú varst nýlega að óska eft-
ir því að sjá mig. Horfðu út á götuna á
morgun, og þú skalt fá að sjá mig ganga
fram hjá. En þú verður að vera á verði
allan daginn, því ég gef mig ekki til kynna
með neinum sérstökum hætti.“
Þegar Marteinn gamli vaknaði á jóla-
dagsmorguninn, var hann alveg viss um,
að hann myndi fá að sjá þann, sem hann
dreymdi um nóttina.
Hann þóttist þess líka fullviss, að hann
myndi þekkja Jesú aftur, þegar hann færi
fram hjá, því hann hafði svo oft séð mynd-
ina af honum í kirkjunni.
Sá fyrsti, sem Marteinn gamli sá á göt-
unni var maður, sem var að sópa götuna,
hann var alltaf við og við að berja sér og
stappa niður fótunum til þess að halda á
sér hita.
„Veslings maðurinn," hugsaði skósmið-
urinn. „Honum er þá svona kalt. Það er
hátíðisdagur í dag, en hann verður samt
að vinna sitt verk. Ég ætla að bjóða hon-
um kaffisopa."
Götusóparinn varð himinglaður yfir þess-
ari vinsemd gamla Marteins.
Nú voru liðnir nærri tveir tímar, en
Marteinn' hafði ekki séð þann, sem hann
vonaðist eftir að sjá. En þá kom ung kona
eftir götunni. Hún var fátæklega klædd og
hafði barn á handleggnum. Hún var föl á
svip og veikluleg.
Marteinn gamli komst við og sagði við
hana: „Þú ert víst ekki alveg heilbrigð,
kona góð?“
„Nei, ég er á leið i sjúkrahúsið. Ég
vona, að þar verði tekið á móti mér og
barninu mínu.“
„Veslingur," sagði Marteinn. „Hérna
er brauðbiti, reyndu að fá þér svolítinn
bita, barnið skal líka fá mjólkursopa. Láttu
mig halda á telpuanganum á meðan þú
hitar þér við ofninn. Ég átti einu sinni
sjálfur lítinn barnunga, svo að ég skil þig
vel. En hvað er þetta? Litla stúlkan hef-
ur enga skó á fótunum."
„Ég átti enga skó til að færa hana [,“
sagði konan.
„Blddu svolítið, ég á hérna eina skó,
sem ég held að séu mátulegir henni,“
627