Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 25

( TARZAN apabróðir
upp á kofann og náði taki á þaksk'egginu. Þarna spriklaði
hann smástund, en þá brast þakskeggið og hann datt
niður með brot úr því í höndunum. Um leið og hann
féll niður, datt honum í hug það ráð að látast vera dauð-
ur. Þá mundi ljónið kannski ekki gera honum neitt
mein. Hann lá því grafkyrr, þar sem hann kom niður,
eins og hann væri steindauður. Þar sem hann hafði komið
niður á bakið með bæði hendur og fætur á lofti, var ekki
liægt að segja, að dauðastellingin væri beint eðlileg.
Jane Porter hafði horft á þessar aðfarir hans. Nú kom
hún til hans og varð það á að reka upp skellihlátur. Það
hreif. Philander velti sér á hliðina og kom auga á Jane.
„Jane!“ æpti hann. „Jane Porter. Drottinn minn!“
Hann var fljótur á fætur og þaut til hennar. Hann trúði
því varla, að hún væri komin aftur — lifandi.
„Hvaðan komið þér? Hvar í ósköpunum hafið þér
verið? Hvernig-----—?“
„Fyrirgefið, Philander," greip hún fram í. „Ég get
ekki svarað öllum þessum spurningum í einu.“
„Jæja, jæja,“ sagði Philander, ,,en ég get ekki lýst því,
hve glaður ég er að sjá yður aftur heila á húfi. Komið
nú inn og segið okkur frá Jrví, sem fyrir yður hefur
komið."
í klóm villimanna
D’Arnot, franski liðsforinginn af herskipinu, hélt inn
i frumskóginn með l'eitarflokk sinn. Hann gekk fremstur
eítir fílagötu, sem lá inn í skógarþykknið skammt frá
þeim stað, þar sem Esmeralda hafði fundizt. Næstur
honurn gekk Porter prófessor, en þó spottakorn á eftir
D’Arnot. Hinir komu svo í einfaldri röð þar á eftir,
Jrví að eiginlega var ófært urn skóginn þarna utan fíla-
götunnar.
Allt í einu spruttu upp margir svartir hermenn framan
við D’Arnot og réðust Jr'egar á hann. D’Arnot kallaði við-
vörun til manna sinna, en í sama bili drógu svörtu villi-
mennirnir hann í hvarf inn í skóginn. Sjóliðarnir þustu
fram eftir götunni og fram fyrir Porter, sem varla vissi,
hvað urn var að vera. Spjót kom fljúgandi út úr skógar-
jrykkninu og særði einn sjóliðanna, en félagar hans svör-
uðu með því að skjóta af riíflum sínum inn í kjarrið,
án j>ess þó að jaeir sæju óvini sína. Hinn liðsforinginn,
Carpenter, sem verið hafði aftastur í hópnum, kom nú
hlaupandi og tók að skipa fyrir. Allur flokkurinn ruddist
skjótandi inn í skóginn í jjá átt, sem D’Arnot hafði verið
dreginn. Brátt voru þeir í návígi við stóran hóp villi-
manna úr Jrorpi Monga. Kúlur, spjót og örvar þutu um
loftið. Smáaparnir í trjánum flýðu gargandi í allar áttir
steinhissa á jressum óvanalega hávaða.
Orrustan varð stutt. Villimennirnir urðu ofsahræddir
við eldblossana úr byssum hvítu mannanna og lögðu á
flótta í oíboði. Frakkarnir áttu óhægt með að reka flótt-
ann, því að skógurinn var mjög þéttur og ógreiðfær.
Fjórir voru fallnir af liði þeirra og nokkrir særðir. Car-
penter kallaði Jjví saman menn sína, og jjegar ljóst var, að
enginn gat fundið fílagötuna aftur, bjuggust þeir til ajp
taka sér náttból þarna sem þeir voru staddir, 'enda komið
sólarlag. Sjóliðarnir tíndu saman greinar og sprek og
kveiktu bál, svo að unnt væri að binda um sár hinna
særðu. Stunur særðu mannanna blönduðust öskrum stóru
rándýranna í skóginum, svo að ekki varð hópnum svefn-
samt um nóttina. Þeir biðu því birtu með óþreyju.
Það var skothríð jressara. manna, sem þau Tarzan og
Jane höfðu heyrt, er þau kvöddust. Af D’Arnot var Jrað
að frétta, að svertingjarnir, sem tekið höfðu hann til
573