Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 23

JOLA-
kötturinn
Eftir
Lilju Bergþórsdóttur.
Það er langt liðið á aðfangadaginn, veðrið stillt og
snjór yfir öllu, reglulegt jólaveður. Húsfreyjan á
bænum er að leggja síðustu hönd á jólaundirbún-
inginn og heimilisfólkið er komið í jólaskap, allir
nema einn. Lítil telpa kemur út úr bænum, hún
staldrar við og skimar í kringum sig, en hleypur síðan
yfir hlaðið í átt til fjóssins. Henni tekst að opna hurðina
og smeygir sér inn i dimmt fjósið, en hún er þarna kunnug
og ratar beina leið upp í básinn til kálfsins. Kýrnar tvær
héldu áfram að jórtra í mestu makindum þrátt íyrir þessa
truflun, en kálfurinn ætlaði fyrst að standa upp, en hætti
við það, því að hann þekkti telpuna vel. Hún grúfði sig
niður að honum og grét hljóðlega dálitla stund, svo leit
hún upp og horfði beint út um gluggaboruna, sem hafði
verið hreinsuð í tilefni jólanna. Telpan kom auga á skín-
andi stjörnu hátt uppi á himninum. Þessi stjarna var miklu
skærari en allar hinar stjörnurnar. Þetta er -áreiðanlega
stjarnan hennar mömmu, hugsaði telpan, skyldi mamma
vera að horfa niður til hennar einmitt nú á þessu augna-
bliki? Af hverju þurfti mamma að deyja frá henni svona
ungri, og svo var hún sveitarómagi, af því að hún var of
ung til að vinna fyrir sér. Nú fékk hún engin ný föt fyrir jól-
in og færi svo auðvitað í jólaköttinn. Ef það var nokkuð,
sem telpan óttaðist, þá var það jólakötturinn. Hún grúfði
sig aftur niður að kálfinum og grét með þungum ekka,
hinum sára og vonlausa gráti einstæðingsins. Allt f einu
baulaði kálfurinn lágt, það varð til þess, að telpan fór að
strjúka honum og tala við hann, þá gleymdi hún sínum
eigin áhyggjum um stund.
„Hvað verður um þig Skjalda litla, verður þú hér á næstu
jólum eða verður kominn annar kálfur á básinn þinn? Þú
hefur engar áhyggjur af því, en liggur og jórtrar i ró og
næði.“ Nú var rjálað við hurðina og hún opnaðist.
Jólakötturinn! Telpan varð lömuð af skelfingu, hún gat
hvorki hljóðað né hreyft sig. En það var ekki jólakötturinn,
sem inn kom, það var hún Gudda gamla fjósakona, og
hana þekkti telpan að góðu einu.
,,Ég vissi, að þú værir hérna, hrófið mitt,“ sagði hún.
„Líttu á, hvað ég hef hérna handa þér, eru þessir vettling-
ar ekki mátulegir á þig og þessir sokkar líka? Þér verður
ekki kalt í þessu. Manstu, þegar ég bað þig að gefa mér
hagalagðana þína í sumar? Þarna eru þeir komnir til þín
aftur.“ Gamla konan strauk hrjúfri hendi sinni um vanga
telpunnar og hélt áfram:
„Það þýðir ekkert að vola i þessum heimi, við verðum
bara að herða upp hugann og standa okkur vel. Það hafa
komið þau jól, að ég hef enga nýja flíkina fengið og lifi
góðu lífi samt. Það er mesti óþarfi að vola út af svoleiðis
smámunum. Þú ert hraust og dugleg og mátt aldrei láta
hugfallast, því ef þú gerir það, verður þú sjálfri þér og
móður þinni, sem nú er á himnum, til skammar.
Nú fer senn að verða heilagt og komdu inn með mér.
Ekki skaltu óttast jólaköttinn, enginn þarf að vera hrædd-
ur, sem alltaf breytir eftir beztu vitund.“
„Ó, þakka þér fyrir þetta allt, Gudda mín,“ sagði telpan
og kyssti á hrukkótta kinn gömlu konunnar, „ég var svo
voðalega hrædd við jólaköttinn." Það var ótrúlegt, að þetta
var sama konan, sem fyrir lítilli stundu hafði strokið svo
blíðlega um vanga telpunnar og í haust hafði hrist Finn
smalamann óþyrmilega til fyrir að stríða henni. Hún hefði
átt að leita strax til Guddu með vandamál sitt í staðinn
fyrir að fara út í fjós og gráta. Þær buðu kúnum og kálf-
inum gleðileg jól, áður en þær fóru út úr fjósinu.
Telpan sneri sér við, áður en þær gengu inn í bæinn,
og veifaði til stjörnunnar sinnar og hvíslaði: „Gleðileg jól,
mamma mín, ég skal standa mig, því lofa ég.“
Löngu síðar sigldu hin stóru seglskip, sem fluttu ull
frá Ástralíu til Englands um þetta sund, [ stormum
og stórsjóum, og síðasta fræga siglingin um þessi
hafsvæði er, þegar Sir Francis Chichester sigldi hér
einsamall á skútunni sinni, Gipsy Moth 4.“
Villi varð mjög hrifinn af öllu því, sem hann sá og
heyrði, og í sama mund sá hann nokkra hvali koma
í Ijós í sjóskorpunni. Sér til mikillar undrunar sá hann,
að forystuhvalurinn breytti allt í einu um stefnu og
stefndi beint að snjóþakinni smáeyju þar skammt frá,
og án þess að draga nokkuð úr sundhraðanum synti
þessi stóra skepna beint upp á land og lá þar síðan
hreyfingarlaus.
„Það var torfa af dráphvölum, sem elti búrhvelið,11
útskýrði sjómaðurinn. „Það kemur nokkuð oft fyrir,
að hvalir haga sér þannig. Sjáðu til, fyrir milljónum
ára voru hvalirnir landdýr, og ég gæti trúað, að
þegar þeir verða fyrir slíkum árásum, sé einhver
hugsun á bak við, sem dregur þá til sinna uppruna-
legu heimkynna. En vertu alveg rólegur, skipstjórinn
lætur ekki hvalinn deyja þarna af sjálfum sér.“
„En hvernig getið þið komið honum aftur í sjóinn?“
„Vertu bara rólegur, við skulum sjá til,“ sagði sjó-
maðurinn.