Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 56

7Nú vildi svo til, að malari
nokkur reið þar fram hjá ein-
mitt í sama bili, sem mamma
Tuma hellti úr skálinni. Mal-
arinn var glaðsinna maður og
hafði komið syngjandi eftir veginum,
en af því að hann var farinn að þreyt-
ast, hallaði hann höfðinu dálítið aftur
á bak, lygndi aftur augunum og geisp-
aði og gaþti ákaflega rétt í því bili,
sem hann var neðan undir glugganum,
og vildi þá einmitt svo til, að góð
gusa af hraeringnum, með Tuma i,
lenti í munninum á malaranum og fór
alla Ieið neðst niður í kok á honum,
viðstöðulaust.
Malarinn varð svo forviða af öllum
þessum ósköpum, að hann var kominn
spölkorn fram hjá húsinu, áður en hann
kom til sjálfs sín og gat áttað sig á
því, hvaðan þessi vellingur kom. En
hann setti þetta ekki fyrir sig, heldur
hreinsaði á sér munninn og ætlaði að
halda áfram að syngja.
En þegar hann byrjaði aftur, fannst
honum einhver kökkur vera í hálsinum
á sér. Hann reyndi að byrja hvað eftir
annað, en kom ekki uþþ einu bofsi.
Það var alltaf eitthvað I hálsinum, sem
lokaði fyrir hljóðin. En hann átti
skammt til myllu sinnar, sem stóð á ár-
bakka rétt hjá. Hann var ákaflega
skelkaður og hélt, að hann hefði tekið
einhver annarleg veikindi, sem enginn
hefði fengið áður. Hann háttaði sig því
upp í rúm og sendi eftir fimm læknum.
Þeir komu allir fimm, en enginn
þeirra vissi, hvað að honum gekk. Þeir
skoðuðu upp í hann, tóku á slagæðinni
og hristu höfuðin.
En vesalings Tuma hafði liðið af-
skaplega illa allan þennan tíma, því
það fór mjög illa um hann. Hann var að
reyna að klifrast upp úr hálsinum á
malaranum, til þess að komast burt
þaðan, en þar var nokkuð sleipt og
illt að fá fótfestu, og það tók langan
tíma að komast alla leið upp á tungu-
rætur. En rétt þegar fimmti læknirinn
var að skoða upp í malarann slapp
Tumi upp úr kverkunum. Nú var hann
slituppgefinn og æpti hástöfum.
„Mamma mln, mamma m(n!“
„Hamingjan hjálpi mér, hvað í ósköp-
unum er þetta?" sögðu allir fimm lækn-
arnir í einu hljóði og gláptu hver fram-
an í annan. Þeir drógu borð að rúm-
stokk malarans og settust allir við það
þögulir og merkilegir og horfðu á
malarann og hver á'annan.
Nú var malarinn orðinn leiður á
þessu og hann fór að óska sér, að
þeir kumpánar gerðu annað hvort að
lækna hann eða fara í burt, og fór að
geispa af leiðindum. Þá var Tumi ekki
seinn á sér, og áður en malarinn gæti
lokað munninum aftur eftir geispann,
stökk hann til á tungunni og henti sér
út úr munninum á honum og kom
standandi niður á borðið við rúmið.
„Hver undur og ósköp eru þetta,"
sögðu allir læknarnir. En malarinn var
heiftarreiður yfir því, að þetta mann-
kríli hafði gert honum þessi óþægindi
og veikindi, svo að hann greip Tuma
og þeytti honum út um gluggann áð-
ur en læknarnir voru búnir að átta sig
á undrum þessum.
8Mylla malarans var vatns-
mylla, og áin, sem fram hjá
rann, sneri hjólinu, sem
hreyfði kvörnina sem kornið
mól. Þetta var vatnsrnikil á
og full af silungi.
Nú hittist svo á, þegar Tuma var
þeytt út um gluggann á höfuðið í ána,
að þar synti í sama bili fram hjá afar-
stór silungur, feitur og fallegur. Og
hann var glorhungraður, því að hann
hafði ekki náð sér svo miklu sem einni
flugu langa lengi. Þegar hann sá nú
Tuma koma til sín þarna i loftinu,
gapti hann eins og hann gat og hélt,
að þar færi afarstór fluga, og gleypti
hann rétt þegar hann var að komast í
vatnið, alveg eins og hvalurinn fór að
við Jónas. Þessum stóra silungi þótti
þetta þó ekki nóg máltíð handa sér,
svo að hann synti að hinu landinu til
að leita að fleiri flugum og sá þar eina,

604