Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 24

^ TARZAN apabróðir ^
Þegar Jane vaknaði um morguninn, mundi hún i fyrstu
ekkert eftir því, sem gerzt hafði daginn áður og furðaði
sig því mjög á umhverfinu: laufskýlinu, grasfletinu og
opinu til fóta. En smám saman brutust minningarnar
fram í huga hennar, og hún furðaði sig á því, að hún
skyldi v'era nær ómeidd eltir allar þær hættur, sem
hún hafði ratað í.
Hún skreið á fjórum fótum fram að innganginum til
þess að svipast um eftir Tarzan, en sá hann þá hvergi.
Hún varð þó ekkert hrædd í þetta skipti, því að hún
vissi, að hann mundi koma aftur. Jane sá bælið eftir hann
í grasinu við innganginn, þar sem hann hafði legið alla
nóttina til þess að gæta hennar. Hún vissi, að hún hafði
sofið svona vært alla nóttina eingöngu vegna nærveru
hans. Hver gat verið óttasleginn, þegar Tarzan hélt hlífi-
skildi yfir honum? Jane brosti að^fteíAþ'i sér, þegar hún
stóð sig að því að hræðast hvorki ljón mé pardusdýr,
ef aðeins Tarzan væri í nánd.
Allt í einu sá hún Tarzan rennáffifíFlétti
úr tré einu. Þegar hann sá, að
á kreik, hýrnaði yfir honu
sama brosið, sem hafði heil
hafði verið að safna ávö:
við inngang skýlisins og
Jane hugsaði um það,
hann færi m'eð hana til strandar^ftur/eða/hefði
sér. Allt í einu varð henni ljóst, að í'raun og vérú skipti
það ekki miklu máli. Gat það verið, að hún óskaði sam
vista við þennan skógarguð? Að minnsta kosti fann hún,
að hún var ánægð yfir því hlutskipti að sitja
þessa brosandi risa og snæða Ijúffeng aldin í þesl
jarðnesku paradís þarna langt inni í írumskógum Afríku
— að hún var ánægð og mjög svo farsæl.
Jane botnaði ekkert í sjálfri sér. Skynsemi hennar sagði,
að hún lilyti að kveljast af hræðslu og kvíða. En í þess
stað sló hjarta hennar ört af gl'eði, hún brosti framan í
manninn, sem sat við hlið hennar, og hann svaraði í
sömu mynt.
Þegar Jjau höfðu lokið máltíðinni, fór Tarzan inn í
skýlið og sótti hníf sinn, sem Jane hafði geymt hjá sér
um nóttina. Hann gekk því næst að skógarjaðrinum og
benti Jane að koma á eftir sér. Hann tók hana í fang
sér með annarri hendi og vatt sér því næst upp í greinar
trjánna.
Stúlkan vissi, að nú var hann að fara með hana til
kofans við ströndina, en hún skildi 'ekkert í þeirri hryggð
og einmanakennd, sem nú greip hana skyndilega.
Þau voru lengi á leiðinni. Tarzan apabróðir fór sér
hægt. Hann reyndi að lengja leiðina sem mest. Hann
vildi njóta sem lengst armanna yndislegu, s'em héldu um
háls hans, og lagði Jdví nokkurn krók á leið sína í suður-
átt. Stundum hvíldu Jjau sig, jafnvel oftar en Jjörf var á,
og um hádegið, þegar heitast var, stönzuðu þau alllengi
hjá litlum læk og borðuðu ávexti og slökktu þorsta
sinn. Það var Jjví komið undir sólarlag, þegar Jjau komu
að ströndinni og Tarzan renndi sér til jarðar ofan úr
háu tré. Hann greiddi sundur mannhæðarhátt grasið og
benti Jane á kofann. Hún ætlaði að leiða hann Jaangað
og segja föður sínum, að þ'essi maður hefði bjargað
henni frá Javí, sem verra var en dauðinn, og að hann hefði
annazt sig með eins mikilli alúð og móðir gætir barns
síns. En Tarzan dró sig í hlé og hristi höfuðið, því að
nú kom yfir hann feimnin og einurðarleysið, sem hann
hafði svo oft lundið til í nálægð Jj’essa ókunna fólks.
Stúlkan kom fast að honum og leit á hann bænaraug-
um. Henni féll það svo illa, að hann vildi hverfa aftur
inn í skóginn. Tarzan hristi enn höfuðið og hugsaði
um það, hvernig hann ætti að kv'eðja þessa dásamlegu
stúlku. En það kom eins og af sjálfu sér. Hann dró hana
ög hægt að sér og beygði sig niður að henni til þess
SBkikvssa hana, en áður en hann gerði það, horfði hann
HruaAtennar til þess að sjá, hvort hún vildi það. Stúlk-
n hiKSffifflfcL augnablik, en brátt komst hún að sann-
leikanum, tólf báðum höndum um liáls honum, dró and-
lit sér og kyssti hann oftar en einu sinni. ,,Ég
ég^möPpig»“ lautaði hún eins og við sjálfa
mörg byssuskot. Jane og
’einnig Jjessa skothvelli
Jffn Jjau Tarzan stóðu, sáu
arzan benti í J)á átt, sem
brjóst sitt og benti síðan
kom úr. Hún skildi, hvað
di vilja fara til Jjess að hjálpa
til vill væru í hættu. Hún kyssti
omdu til mín al'tur," livíslaði liún.
,,Ég skal bíða Jjín — ætíð.“
Tarzan hvarf inn í skóginn, og Jane Port'er snerist á
hæli og gekk heim að kofanum. Philander sá hana fyrst.
Það Var orðið skuggsýnt, og hann var nærsýnn. „Fljótt,
Esmeralda!“ hiópaði hann. „Það er ljónynja að koma.
Drottinn minn! Við skulum komast inn og loka.“
Esmeralda brá skjótt við, stökk inn um kofadyrnar og
skaut lokunni fyrir. Philander barði á dyrnar að utan,
hrópandi eitthvað um ljón, en aumingja svertingjakonan
hélt Jjá, að þessi liávaði staíaði frá ljóninu, og að venju
féll hún í öngvit á gólfið. Philander leit snöggt um öxl.
Ógn og skelfing — Jjetta nálgaðist! Hann reyndi að klifra
sko
aftur í
hann átti vi
vinum hennar, ser
hann kveðjukoss.
572