Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 17

held ég, að undra margir og merkilegir hafi þeir orðið
í augum þessara ungu systra.
Það hefur verið sagt, að hægt sé að fylla augu kari-
mannsins, en ég held, að erfitt sé að fylla augu barnsins.
Barnsaugun finna lengi eitthvað nýtt til að dást að eða
lýsa vanþóknun á, allt eftir fegttrðarsmekk hvers og eins.
Þegar systurnar fóru ofurlítið að kynnast mér nánar,
lögðu þær í þá miklu óvissu að spyrja mig um eitt og
annað, sem ég reyndi að leysa úr eftir be/.tu getu. Þannig
er, að ein af mínum fáu geymslu-hir/lum er kommóða
eða dragkista, sem mun vera réttara nafn. í henni eru
fjórar skúffur. Einnig á ég inni hjá mér ntjög fornt en
fallegt skatthol úr eík. í aðalboi þess eru þrjár skúffur,
undir loki sex litlar skúffur, en þeirra milli smá skápur.
Nú óx kjarkur jressara velkomnu ungu, en mjög svo
skemmtilegu gesta, svo að Jtær spyrja: „Viltu lofa okkur
að sjá í skúífurnar?"
Eg sagði, að ég hefði fyrir löngu átt að vera búinn að
taka til í þessutn skúffum í dragkistunni, en einhvern
veginn aldrei komið mér að því. Konan mín, sem dó
fyrir fánt árum, sá um og vissi um allt það, sem Jressar
skúffur geymdti, og var ég ]>ví að heita mátti ókunnur
innihaldi Jreirra. É^; þurfti ekki að hafa eftirlit með verk-
um konu minnar, svo vel voru Jjau öll unnin, að ekki
þurfti um að bæta. Eftir sjö ára veru konu minnar á
sjúkrahúsi, varð ég ol't að leita í skúffunum að einu og
öðru, sem ég þurfti að nota. Við Jtetta fór flest á rugling,
og allt fór þar úr skorðum, nema í Jteirri skúffu, sent
konan ntín geymdi sína muni, við þeirri skúffu snerti
ég lítið sem ekkert. í hinum þrem var allt komið í liálf-
gerða óreiðu. Ég sagðist helzt þurfa að taka til í skúff-
unum.
„Megum við taka til í skúffunum þínum?“ spyr Jtá
eldri systirin. „Þessari spurningu skal ég svara næst sem
Jtið komið,“ svara ég.
Það er eðli barnsins og löngun að hafast nokkuð að,
vera eitthvað að starfa. Starf barnsins er þó ekki ávallt
til Jjarfa í augum þeirra, sem eldri eru, en á Jjessum at-
höfnum barnsins verður að taka mjúkum höndurn, J>ar
sent óvit barnsins er })ar mestu ráðandi.
Það liðu því ekki margir dagar Jrar til Jæssar vinkonur
mínar heimsóttu mig, til Jtess að spyrja mig um, hvort
ég vildi lofa þeim að taka til í einni skúffu til að byrja
með. Mér til gamans, en systrunum til nokkurs angurs,
dró ég lítillega við ntig svarið. Ég horfði í augu systranna
til skiptis og sá óvissu um svarið speglast í augum þeirra.
Ég held J)ó, að vonin hafi haft þar nokkra yfirliönd. Og
hví skyldi ég ekki lofa svona stálpuðum telpum að taka
til í hirzlum mínum. Þar var enginn hlutur, sem þær
máttu ekki sjá eða handleika, en ef til vill láta fara betur
um en áður var. Svo ég veitti leyfið, en undir mínu eftir-
r
Listamenn fyrri tíma gerðu margar fagrar myndir um
hina helgu nótt, jólanóttina. Þeir unnu myndir sínar í alls
konar efni, en algengastar voru tréskurðarmyndir og olíu-
málverk. Hér eru tvær: Önnur er tréskurðarmynd (reliéf)
frá miðöldum, en hin er hið fagra málverk Niels Skov-
gaards, Jólanótt, málað 1922.
— ■■—■
liti skyldi verkið unnið. Við þessi málalok ljómuðu and-
lit J)essara ungu vina minna, og })ær spurðu: „Megum
við ekki byrja núna?“ Ég gaf einnig það leyíi, og starfið
hófst.
Það má segja, að þetta hafi verið unnið eða gert í
áföngum, en ávallt var sami áhuginn, sarna gleðin, sama
fína og mjúka liandbragðið, og margar spurningar voru
spurðar og vitanlega rnörg svör gefin. Svo mikill var
áhuginn, vandvirknin og minnið, að ég held, að J)ær
gengju nú að hverjum hlut í skúffunum án nokkurrar
leitar eða fyrirhafnar.
Margir munir komu })arna fram, sem þær liöfðu aldrei
séð fyrri og vissu Jdví ekki til hvers voru eða höfðu verið
BBaHHBBBMBHBBBBBBBBBBBBBHBBBBBBBMBBi
HBBHBBB
565