Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 53

og hún sagði þetta. Og Eva gertii það sama. En hún skiidi ekki,
að það væri nein ástæða til að gráta af þessu.
Uin kvöldið var hún svo þreytt, að hún varð 'að halla sér út af.
I>á dreymdi liana, að hún ók á íleygiferð i sleða, sem livítum
fáki var beitt fyrir, alla leið upp til stjarnanna. Og þar sátu
mamma og guð sitt á hvorri stjörnu og léku sér að hvítum
prestakragablómum. Og guð náði sér i stóra, rauða stjörnu og
fleygði hcnni í fangið á Evu, þegar hún kom akandi til þeirra.
Og þá sagði hann: „Rístu upp!“ En þegar liún ætlaði að gá
betur að, stóð I>ór yfir henni og liéit á stóru, fallegu epli.
—-------Gunnhildur var um tima í Fögruhlíð eftir að jarðar-
förin var afstaðin og hjálpaði börnunum. Hún sagði, að Pétur
á Haugi Iiefði beðið sig að gera það. En dag einn fékk liún skila-
boð um, að hún yrði að koma heim, því að pabbi hennar væri
veikur. Hún varð því að kveðja börnin, þótt hún hefði gjarna
viljað vera lengur. Hún treysti því, að þau mundu spjara sig, —
liún liafði kvnnzt þeim nógu lengi til ]>ess. En þrátt lyrir það,
var alls ekki gott að þurfa að skilja börnin eftir ein svona langt
inni í skóginum.
Kvöldið eftir að hún fór fannst börnunum fjarska hljótt og
tómlegt i Eögruhlíð. Sigga sá um verkin inni, en drengirnir
hugsuðu um Húkollu. Að ];essu sinni liöfðu þeir verið fjarska
lengi. I>að var l>ó ekki mikill vandi að gera f jósverkin I Vonandi
hafði ckkert óhapp ltomið fyrir. En ]>egar þau voru öll komin
inn, vissu þau ekki, livað þau áttu af sér að gera. I>ór reyndi
að finna eitthvert umræðuefni, en ]>au liin gátu engu svarað þvi,
sem hann minntist á. Og svo sátu þau lengi hreyfingarlaus og
þögðu. Ö, hvað það var tómlegt í stofunni. I>au sneru sér hvert
frá öðru og reyndu að fara með ]>að í felur, að þau þurftu að
þurrka augun öðru hverju. Oli byrjaði að raula lílið lag, fjarska,
fjarska lágt, svo að það lieyrðist varla. Hann bjóst við, að þau
hin mundu taka undir, svo að söngurinn ómaði um stofuna,
eins og oft meðan mamma var hjá þeim. En ]>ó geltk Þór út.
Hann fór niður að viðarkestinum og settist á höggstokkinn.
J>að var skammarlegt, að hann skyldi ekki geta borið sig eins
og karlmaður, lnigsaði hann með sjálfum sér. l>að gerði raunar
ckki rnikið til, ]>ó að hann gréti öðru hverju, bara ef ]>au sæju
það ekki. — O, jæja, það varð ]>á að liafa það, þótt þau sæju
liann gráta, hara ef þau vissu ekki af hverju hann gerði það.
En Óli var svo ótrúlega glöggur á allt ]>ess liáttar. Trúlegast
vissi liann þegar, livað að honum gekk, og leið sálarkvalir af
því sarna.
Annars var ekkert undarlegt, þó að þeim hyggi sorg i sinni,
fyrst mamma var farin frá þeim. I>að var allt eins tómlegt og
leiðinlegt og hugsazt gat. En við þessu var ekkert að segja. Guð
vildi hafa þetta þannig. Og ]>á gat enginn breytt því. — En sið-
ustu dagana liafði hann oft hugsað mikið um það, hvernig þau
ættu að hafa ofan af fyrir sér.
Hann hafði lofað mömmu að hjálpa systkinunum sinum litlu,
svo að |>au liðu engan skort. En liann sá enga leið til þess. Ef
þeir hefðu bara getað fengið atvinnu, eins og l'ullorðnir menn,
|>á hefði allt verið í lagi. En þeir voru bara litlir drengir, sem
litils voru metnir! I'eir fengu ekki leyfi til að vinna, hversu
gjarna sem þeir vildu. Ef þeir buðu sig fram til starfa, ]>á var
tæpast um annað að ræða en að saga við eða bera vatn og þess
háttar smáræði. Og launin, — þau voru í mesta lagi ein máltið
á staðnum. Upp úr slíku var ekkert að hafa. Nei, skógarhögg,
viðarhögg og snjómokstur, — ]>að var vinna, sem vert var unt
að ræða. Við slika vinnu gat maður reynt á kraftana og fengið
líka töluvert i aðra hönd.
Þegar Þór kom inn aftur, hafði Eva litla fengið þau hin til
að leika við sig. Hún hafði hyggt sér stórt hús á miðju gólfi úr
viðarbútum. Óli og Sigga sátu inni í húsinu og voru birnir í
búri. En Eva gekk allt í kringum það og miðaði á þau með lurk,
sem hún hafði fyrir hyssu, og sagði: „Búmm — búmm!“ En
svo komu birnirnir bröltandi út úr búrinu, svo að viðarbútarnir
þutu i allar áttir, og fóru að elta Evu um alla stofuna. Og svo
náðu ]>eir lienni og átu hana. Og liún hló svo mikið, að hún var
að því komin að gráta.
„Er engin breyting á veðrinu enn þá?“ spurði Óli, þegar Ieið
á kvöldið. Honum fannst hann yrði að segja eitthvað.
„Nei, alls engin. l>að er mjög stöðugt tiðarfar í vetur.“
,,.)á, nú gefur þeim vel, sem veiða rjúpur i snörur,“ sagði Öli
skömmu scinna. I>á færðist hros yfir andlit l'órs, liann varð
fjarska glaður. Hugsa sér, að honum skyldi ekki hafa dottið
|>etta í hug fyrr! beir mundu ]>ó geta, þrátt fyrir allt, aflað sér
bæði matar og fata! Nei, liann Óli var engum líkur>með livgg-
indi sín og hugkvæmni! hugsaði hann með sjálfum sér.
En hann lét sem ekkert væri og svaraði aðeins: „Það er vist
mikið um rjúpu i vetur.“
„Já, og það kvað vera auðvelt að ná henni.“
Þegar ]>eir liöfðu setið lengi hljóðir og hugsandi, sagði Þór
aftur: „Hvað finnst þér, að við ættum að gera á morgun?“
Framhald.
----------------------------------------- •
Fjölskyldu-
myndin
Japan hefur verið mikið í fréttunum
að undanförnu vegna heimssýningarinnar
í Osaka. Það er því gaman að birta þessa
fallegu fjölskyldumynd af krónprinsinum,
konu hans og börnum þeirra, það eru 2
drengir, sem heita Hiro og Aya, og litla
prinsessan i vagninum heitir Nori. Eldri
drengurinn, Hiro, ekur vagninum.
601