Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 6

Hvar ER 0
krossinn ;
Þessi fjölskylda, sem hér er
á myndinni, hefur keypt sér fal-
legt jólatré og allt, sem til þess
þarf til að gera fagurt um jól-
in. En þegar átti aS setja upp
tréð, fannst sjálfur fóturinn
(krossinn) hvergi, sem tréð átti
að standa á.
Getið þið fundið krossinn
fyrir þessa óheppnu fjölskyldu?
Krossinn á að vera á einhverri
síðunni í þessu stóra jólablaði.
Þeir, sem verða svo heppnir
að finna krossinn, geta sent
biaðinu svör sín fyrir 20. janúar
1971. Tilgreina verður stað og
blaðsíðu, sem krossinn finnst
á. Þrenn bókaverðlaun verða
veitt fyrir rétt svör.
„Hvað hefur þú gert?“ Móðir hans stóð þarna og varð
sem lömuð yfir því sem hún sá.
„Ég var bara að teikna dálítið," muldraði Bartolomé í
barm sér.
„Þú hefur alveg eyðilagt þessa fallegu mynd!“ hrópaði
móðir hans öskureið. „Hvernig datt þér annað eins í hug,
og þú sem lofaðir mér að vera rólegur og þægur, meðan
ég væri við messuna."
„Ég hélt, að þetta gerði ekkert til. Myndin hefur orðið
miklu betri, eða er það ekki?“ reyndi Bartolomé að verja
sig, en á næsta augnabliki þreif móðir hans til hans og
sló hann utanundir.
„Það er víst, að aldrei get ég treyst þér, fari ég eitthvað
frá, þá skaltu alltaf finna upp á einhverju, óþekktaranginn
þinn. Ég veit hreint ekki, hvernig ég á að venja þig eða
með hverju ég ætti að hegna þér, en eitt er víst, að þú
skalt engan mat fá í dag fyrir þetta tiltæki þitt, og að síð-
ustu ofan í kjallara með þig, þar getur þú dúsað fyrst um
sinn,“ og við það sat. Aumingja Bartolomé fór niður í
kjallarann og hurðin lokaðist.
Að stundu liðinni kom Eulalía frænka og þá var setzt að
borðum. Hún sá, að drengurinn var ekki á sínum stað við
borðið, en spurði ekki neitt um hann, því hún hélt að
hann hefði fengið leyfi til þess að fara eitthvað með leik-
félögum sínum. Henni datt sízt í hug, að aumingja Barto-
lomé sæti á kassa niðri í kjallara og gréti.
Seinna um daginn kom presturinn í heimsókn. Hann
var kallaður Padre Pedro. Hann var vitur maður og þægi-
legur, og öllum í sókninni þótti vænt um hann. Þegar hann
hafði komið sér fyrir í góðum stól í stofunni, leit hann í
kringum sig og sagði:
„Hvar er nú Bartolomé?"
„Hann er nú lokaður niðri í kjallara," svaraði móðir hans
einbeitt á svipinn, „og þaðan losnar hann ekki í bráð.
Hann hefur verið hræðilega óþekkur."
„Hvað hefur hann gert af sér?“ spurði Padre Pedro alveg
undrandi.
Frú Murillo benti á myndina, sem blasti við á veggnum.
„Sjáið sjálfur, hverju hann hefur fundið upp á, meðan ég
var við messuna. Hann hefur teiknað og krassað i myndina
af heilögum Jóhannesi með lambið, og nú er hún eyðilögð
og einskisvirði, já, þvílíkt!"
Padre Pedro reis hægt á fætur og gekk að myndinni.
Hann leit á myndina, tók hana svo niður af veggnum og
fór með hana út að glugganum í birtuna, svo að hann
gæti séð hana betur.
„Hefur Bartolomé teiknað þetta? Getur það verið?“
hvíslaði hann.
„Já,“ svaraði móðirin með þreytu í röddinni. „Hann
teiknar á allt, sem hann kemst nálægt, girðingar, veggi og
gangstéttir, en þetta er í fyrsta skipti, sem hann hefur vog-
að sér að krota og teikna í myndirnar hérna.“
Padre Pedro ræskti sig og varð hugsi. Loks sagði hann
eins og við sjálfan sig: „Já, það þarf nauðsynlega eitthvað
að gera.“
„Gera eitthvað?" endurtók frú Murillo. „Já, hann þyrfti
að fá duglega hýðingu, en ég hef nú bara ekki næga
krafta til þess, og þess vegna lokaði ég hann niðri í kjallara
og þar við situr."
„Sæktu hann undir eins upp úr þessum leiða kjallara,"
skipaði Padre Pedro.
„Svo þér ætlið þá að láta hann fá þá hegningu, sem
hann heíur meira en unnið til?“
„Nei, það er ekki meiningin, það æíla ég alls ekki,“
sagði presturinn.
„Já, en finnst yður ekki hann eiga það meira en skilið
fyrir að eyðileggja þessa fallegu mynd?“
„Það getur vel skeð, að ég geti gefið yður álika mynd,“
sagði presturinn, áður en hann hengdi myndina upp aftur.
„En ég ætla að segja yður eitt, frú Murillo, drengurinn
yðar getur orðið mikill málari. Ég sagði áðan, að eitthvað
þyrfti að gera, og þá átti ég við, að hann þarf að komast
til listamanns, sem getur kennt honum, svo hann geti feng-
ið reglulega góðan skóla í myndlistinni, því Bartolomé
hefur mikla hæfileika."
Rugluð og undrandi gekk frú Murillo að kjallaradyrunum,
opnaði og kallaði á drenginn sinn.
Bartolomé var undarlegur á svipinn og eins og hann
vænti sér nýrrar refsingar, og það var auðséð, að hann
hafði verið að gráta, og hann skildi ekki almennilega I því,
að Padre Pedro klappaði honum vingjarnlega á kollinn
og sagði:
„Þarna hefur þú teiknað fallegan hund,“ um leið og
hann benti á myndina stóru.“
Þetta varð eftirminnilegur sunnudagur fyrir drenginn,
því þann dag byrjaði listamannsbraut hans, sem átti eftir
að leiða hann til frægðar. Bartolomé Estebán Murillo (1617
—1682), drengurinn frá hliðargötunni í Sevilla, þroskaðist
á nokkrum árum í mikinn listamann og náði þeirri miklu
frægð að vera talinn einn af snillingum málaralistarinnar,
einn af mestu málurum þjóðar sinnar. Hann sótti oft efni
eða fyrirmyndir í borg barnæsku sinnar, Savilla, og hliðar-
götuna, sem hann ólst upp í. Hann málaði götustrákana,
betlarana og smástúlkurnar í hversdagsfötunum sínum, en
hann málaði einnig trúarlegar myndir, eins og þá tíðkaðist.
Nokkrar þeirra voru siðan hengdar upp í dómkirkjunni I
Sevilla, og þar eru þær til sýnis enn þann dag I dag í
kirkju þeirri, sem móðir hans gekk til messu í morguninn
eftirminnilega árið 1625, þegar drengurinn fann upp á því
að endurbæta myndina af hinum heilaga Jóhannesi með
lambið. þýjj Dg endursagt. L. M.
554