Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 52

A HVAR VORU ÞEIR?
Hér eru 7 jólasveinar, sem hafa heimsótt \r,. t ^ 'k^p^H n
börn í 7 löndum. Löndin voru England.
Bandaríkin, Holland, Spánn, italía, Rúss-
land og Kúba. Hvar hefur hver jólasveinn
^7 verið? Skrifið svörin eftir tölustöfunum og fl ^ y* f Blb ^
sendið blaðinu fyrir 20. janúar 1971. —
Þrenn verðlaun verða veitt. " ‘ " rr«X.c<íc.<"c \\
2. kafli
Á HREPPINN
Eva litla, vesalingurinn, vildi ekki trúa j>ví, að mamma væri
hjá guði á himnum, því að hún hafði séð með eigin augum, að
mamma lá í rúminu. Hún hafði meira að segja klifrað upp i
rúmið og ætlað að klappa mömmu á kinnina. En henni var svo
f jarska, f jarska kalt I Og svo var hún lika svo hvít og undarleg,
að Eva varð hrædd. Svo bað hún Þór að leggja i ofninn, „því
vesalings mömmu er kalt á kinninni sinni,“ sagði Eva.
Þá kom aðstoðarstúlkan, hún Gunnhildur, tók Evu í fang sér
og sagði: „Nú er mömmu ekki kalt lengur. Hún er uppi á himn-
um, milli stjarnanna, hjá guði.“
Eva horfði á hana og hló gegnum tárin: „Heyrðu, — hefurðu
séð hana þar?“ Svo ldjóp hún til dyra og ætlaði að sjá hana
sjálf. En hún sá hvorki mömmu né guð, og ekki stjörnurnar
heidur. — Ó, nei, mamma var ekki j>arna uppi. Þetta var víst
bara eitthvað, sem hún Gunnhildur fann upp á að segja henni,
af Ijví að hún var svo lítil. Þau höfðu líka fyrr sagt ýmislegt
skrítið, ýmislegt, sem ])au meintu ekkert með. Og nú vissi Eva
litla ekkert, hvað iiún átti að gera. Hún laumaðist inn í hlöðu,
lagðist niður í heyið og hágrét.
En Óli hafði séð til hennar. Hann fór j>vi á eftir henni, settist
við hlið hennar og sagði: „Veiztu, hvort Búkolla hefur fengið
saltið sitt í dag, Eva?“
Hún leit upp örlitla stund og horfði á liann. En svo fleygði
hún sér á grúfu á ný.
„Við Þór ætlum að húa til sleða handa l>ér, Eva.“
Hún tók andköf og grét enn sáran.
Þá klappaði ÓIi á kinn liennar, laut niður að henni og hvislaði:
„Hún mamma sefur aðeins."
Þá leit hún upp og liorfði undrandi til hans: „Sefur hún
aðeins? Farðu ]>á strax inn og vektu hana, ()li.“
„Ég get það ekki. — Og svo vill liún fá að sofa lengi, lengi, —
þangað til guð vekur hgna.“
„Heldurðu, að það verði langt ]>angað til? Kemur hann kannski
á inorgun og vekur hana?“
„Nei, ekki á morgun, — heldur seinna. Og þegar hún vaknar,
verður hún hraust og heilhrigð á ný.“
Eva ]>urrkaði tárin og hugsaði sig um stundarkorn: „Ætli
mamma mjólki þá Búkollu — þegar hún vaknar?"
„Já, það gerir hún áreiðanlega."
„Og lýkur við rauðu sokkana mína?“
„Já, — ef við verðum þæg og góð.“
„Þá skal ég vera fjarska, fjarska góð.“ — Og Eva var svo
þæg, það sem eftir var dagsins, að hún grét varla nokkru sinni.
Henni lá við gráti, þegar hún hugsaði um, hve ltöld mamma var.
En þá herti hún sig alltaf upp og hugsaði um nýja sleðann, sem
hún mundi fá, og góðu mjólkina hennar Búkollu.
Og hrátt fékk hún að hugsa um margt nýtt, sem var svo
skritið og skemmtilegt. Næstu daga komu ókunnar konur, hver
á eftir annarri, og allar fiuttu þær ineð sér ýmiss konar góð-
gæti og sitthvað fleira. En einkennilegast at’ öllu var þó það,
]>egar húsfreyjan á Haugi liorn og fór með Evu heim til sín!
Allir á heimilinu voru henni fjarska góðir, léku við hana og
gáfu henni fljótt nýjan fatnað. Og dag nokkurn féltk hún að
aka heim i Fögruhiíð, — fjarska, fjarska hratt, svo að trén
voru á fleygiferð meðfram veginum. Og sólin skein svo glatt, og
snjórinn var rauður eins og gull.
Og heima í Fögrulilið var allt orðið svo skritið, að hún þekkti
sig varla aftur. Barrviðargreinum hafði verið komið fyrir á
gólfinu og einnig á veggjunum. Og það var svo margt fólk sainan
komið í stofunni, að hún liafði aldrei fyrr séð svo marga. Hún
reyndi að telja lólkið. Hún gat talið upp í tólf. Og nú taldi liún
tólf tvisvar sinnum, áður en hún hafði lokið við að telja alla.
Hugsa sér, að það skyldu vera lil svona margir menn I
Og I>ór og Oli og Sigga voru lika fjarska fín i dag, •— í nýjum
fötum og nýjum skóm! Þau voru nú samt ekki eins fín og Eva,
— en við því var nú lieidur varla að búast!
Og svo kom inn í stofuna hár karimaður i víðum, svörtum
kjói, með stór prestakragabióm um hálsinn. Og svo var komið
inn með stóra, svarta kistu, sein hlóm voru fesl á. Siðan söng
fólkið, — og hái maðurinn i kjólnum talaði fjarska, fjarska
lengi.
Seinna sagði Sigga lienni, að mamma lægi í þessari kistu og
svæfi, i livítum fötum og með hlóm í höndunum. Og ]>ar mundi
hún liggja, þangað til guð kæmi og segði: „Bístu upp!“ Sigga
þurrkaði sér um augun með vasaklútnum sinuin nýja, um ieið