Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 42

að var gaman að sjá mannhafið á Piccadilly Circus, þar
var þröng á þingi, en hvað lætur fólk komið alla leið frá
íslandi það á sig fá. Hér var „iðandi hjartsláttur stórborg-
arinnar" sýnilegur berum augum eins og skáldin segja, og
stúlkurnar gengu nú eftir Piccadilly í áttina til skrifstofu
Flugfélags íslands í 161 Piccadilly. Eftir að hafa snætt hádegis-
mat á ítölskum veitingastað rétt hjá skrifstofunni, gengu þau niður
St. James Street. Þarna eru allir þessir frægu herraklúbbar, sem
brezkir yfirstéttarmenn leggja svo mikið upp úr og þykir svo fínt
að tilheyra. Sagan segir, að í einn þeirra hafi komið inn maður og
spurt: „Er Sir John staddur hér?“ og þá stóðu allir viðstaddir
upp! Þetta segir dálítið um hverrar stéttar menn tilheyra þessum
sallafínu stöðum.
Á
Sóleyju fannst mikið til um fegurð og skraut Westminster Abbey,
en þar eru konungar og drottningar Bretaveldis krýndar, og þar
eru margir frægir konungar grafnir.
Þau gengu niður Pall Mall og niður á götuna Mall. Þar er forn
og fræg konungshöll. Fyrir utan konungshöllina stóðu menn á
verði klæddir rauðum einkennisbúningum og svörtum bjarnar-
skinnshúfum. Þau komu að Commonwealth Centre eða Heims-
veldismiðstöðinni, og hér var Hong Kong skrifstofan á næstu
grösum; hér bar fyrir augu sjón, sem er sjaldgæf: hestvagn og
ekil með harðan pipuhatt. Og rétt I því mættu þau einum í bisnis-
einkennisbúningi þeirra City-manna í dökkgráum fötum með
bowlerhatt. Fyrir framan Lloyds Bank stóðu fleiri gráklæddir
bowlermenn með regnhlifar um öxl. Þær gengu síðan niður á
Waterloo Place og þaðan niður i garðinn, sem er eitt af þessum
lungum Lundúnaborgar, sem svo hefur verið nefnt, vegna þess
að þessir garðar og opnu svæði bjarga miklu með tilliti til meng-
unar.
Það er skemmtileg tilbreytni í heimsborginni, þessari einni
stærstu og fjölmennustu borg veraldar, að koma inn í garðana.
Þarna gnæfir laufskrúð trjánna við himin og þyturinn verkar ró-
andi og hvílandi á spenntar taugar borgarbúa, eða svo er manni
sagt. Hérna eru sólstólar fyrir gestina, og fólk situr í grasinu og
snæðir brauðsneiðar eða sælgæti og börnin hlaupa um og leika
sér. Og til að kóróna allt saman ganga lögregluþjónar um, þessar
frægu Lundúnalöggur með virðulegu hjálmana.
Og enn eru hér fleiri minnismerki og fleiri hallir. Allt vitnar
þetta um forna frægð, og þó sá, sem heimsækir Lundúni, viti
fátt um sögu Bretlands, getur hann gert sér í hugarlund, að
mörg mannslíf og miklar fórnir hafi það kostað að koma þessu
heimsveldi á fót, sem nú minnkar hægt og rólega og líður kannski
bráðum undir lok. Þau gengu fram hjá gamla Whitehall Palace
og niður eftir og fram hjá fjárhirzlu Bretaveldis. Fyrir framan
Westminster Abbey var margt um manninn. Margir ferðamenn
voru þarna og sömuleiðis fólk, sem gekk í kirkju sér til heilsu-
og sálubótar. Óþarft er að lýsa þessari byggingu, svo fræg er
hún og umtöluð. Westminster Abbey er mikil kirkja og fögur. Sjálft
kirkjuskipið hvílir á steinsúlum mjög fögrum og í vængjunum eru
mörg fögur listaverk. j Westminster Abbey eru margar smærri
kapellur eða smákirkjur og skrautið er frábært. Gluggarnir voru
steindir, sennilega með myndum úr kristnisögu Bretlands, og
hinir fegurstu á að líta. Þarna inni var stranglega forboðið að
taka myndir. Hér í Westminster Abbey er margt stórmenna Breta
grafið. Við rákumst á grafstein Williams Edwards Gladstones,
sem fæddur var 1809 og dó 1898, og svo mætti lengi telja.
Eftir að hafa séð nægju sína af skrautinu í kirkjunni var ferð-
inni haldið áfram. Þau skoðuðu turninn Big Ben, og nú var klukk-
an rétt að verða þrjú, en heima á íslandi væri hún bara tvö. Það
var mikið að gerast í pólitíkinni þessa dagana i Lundúnum. Mr.
Edward Heath hafði myndað ríkisstjórn sina og á hverjum degl
voru tilkynntar nýjar ráðherrastöður og embættaveitingar. Sjálfir
virtust Bretar varla vera búnir að átta sig á úrslitum þingkosning-
anna, og inn í garðinn við Big Ben mátti enginn koma, því að
undirbúningur að komu drottningar þangað stóð sem hæst. Hún
590