Skírnir - 01.08.1917, Blaðsíða 10
232 Um drongökap. Sklrnir-
bregða við váveiflegá hluíi, en leituðu á brattann til
hærra sjónarmiðs, meira víðsýnis, hvað sem það kostaði..
Flest þekking er unnin méð áhættu. Margt sem vér
leggjum oss til munns, þá hefir það einhverntíma verið •
áhætta að borða það. Sá sem fyrstur át það, gat ekki.
vitað fyrirfram, hvernig honum yrði af því. Það gat
eins vel verið eitur. Eg veit það vel, að efnafræðin er
nú komin svo langt, að hún getur oftast sagt oss, hvaða*
efni eru í hverjum hlut og hver eru skaðleg og hver ekki.
En sú þekking er fengin fyrir óþreytandi elju og áreynslui
vísindamanna, sem árum saman hafa gert tilraunir á til-
raunir ofan, strítt við óteljandi vonbrigði, unz þeirn loks
tókst að leysa úr þeim viðfangsefnum, er þeir helguðu líf
sitt. Og enn eru mörg verkefni vísindanna, sem ekki
verða leyst nema með því, að menn leggi lífið í hættu.
Eg þarf ekki annað en minna á heimskautarannsóknirnar
og loftfarir nútímans.
Allar mannlegar framfarir kosta áreynslu, fást ekki
nema menn beiti kröftunum vasklega og þoli margar
raunir. Staðfastur getur sá einn verið, sem liugprúður
er og hopar ekki á hólmi, hvað sem á móti er:
„Hrökkvit þegn fyrir þegui,
þat vas drengs aðal lengi“.
Málfræðingar segja, að d r e n g u r sé af sömu rót og
drangur. Sá sem er drengur, er staðfastur sem bjarg,
enda hefir Bjarni Thorarensen fundið skyldleikann, er
liann kvað:
„Sker lrefur skrapið i firði,
skrapir heims um aldur,
on þess bringa brýtur
boða nú sem úður.
• Minkun er manni að vera
minni kletti dauðum,
og brjóst sitt bilast láta
af boðum mótlætis11.
í engu kemur drengskapur manna betur fram en því,.
hvernig þeir halda orð sín og fyrirætlanir, hvernig þær
ávísanir greiðast, er menn gefa á sjálfa sig. Enginn get-