Skírnir - 01.08.1917, Blaðsíða 30

252
Einsamall á Kaldadal.
LSkirnir
ráðin. Eg yfirvann þó efann að þessu sinni. Og
þegar eg kom undir ströndina fyrir neðan bæinn á Hoff
og þekti mig, vakti eg förunauta mína, heldur en ekki
glaður. Þegar við komum inn að Brekkuþorpi, komu sex
bátar, sem allir höfðu vilst suður yfir fjörðinn.
Innan skams komst eg upp á melinn hinum megin við
skaflinn, fann aftur brautina og fór á bak. Nu hallaði
bráðum mjög undan fæti, og eftir litla stund var eg kom-
inn niður úr þokunni.
Iivilík ljómandi fegurð!
Ekki minnist eg þess, að eg hafi í annan tíma orðið
glaðari yfir fegurð og mikilleik íslenzkra óbygða en eg
varð yfir því útsýni, sem nú skein við mér. Sólin stóð
hátt yfir Súlunum í suðvestrinu og glampaði á fannirnar.
Kvigindisfell og fjöllin þar suður af voru dimmblá og
fannirnar í skugga. Lengst í suðri sáust Búri'ell í Gríms-
nesi og Ingóifsfjall eins og í Ijósblárri móðu. Nær í sömu
átt blikaði á Þingvallavatnið alt fjöllum girt. En austast
í þessum hrikafagra hring var þó það fegursta af öllu.
Þar reis við himininn »ógna skjöldur bungubreiður«. —
Aldrei hefi eg séð Skjaldbreið jal'n-tignarlegan.
Nú liggur leiðin úr fjallaþrengslunum fram á slétta
sanda, og útsýnið stækkar og víkkar við hvert spor. Að
austan kemur fram fílöðufell og allur fjallaklasinn suður
af því; að vestan Skarðsheiðin. — Á endanum á dálitlu
hæðadragi, sem gengur suðnr og vestur af Hrúðurköllun-
um, stendur hin landfræga beinakerling. Þar mátti eg
til að koma við.
Ekki ætla eg að særa næmar tilfinningar nokkurs
manns með beinakerlingarvisum, þótt eg efist mjög ura,..
að siðferði manna sé þeim mun betra nú en áður, sem
tepruskapurinn er meiri. En ekkert islenzkt skáld liefir
farið svo um Kaldadal á undanförnum öldum, að ekki
hafi það stungið stöku að beinakerlingunni. Fyrst á 20-
öldinni liefir það lagst niður. — ef siðurinn ei þá aldauða-
Menn gætu byrjað snemma og talið alt til núlifandi manna,