Skírnir - 01.08.1917, Page 110

332 Ritfregnir. [Skirnir
fuglaflokka. Sönn er 1/singin á þeim kennurum, er taldir eru til
ránfugla, og kannast íslenzkir lesendur víst við þá tegund.
Þyðingin virðist hafa vel tekist, málið gott og smekklegt, lið-
legt og látlaust, alþýðlegt í góðri merkingu þess orðs.
Kennarasveit vor má þakka þyðanda starf hans.
Sigurður Guðmundsson.
Sig. Heiðdal: Stiklur. Sögur. Reykjavík. Bókaverzlun Ar-
sæls Árnasonar 1917.
Ungur og efnilegur bóksali, hr. Ársæll Árnason, hefir gefið út
nokkrar sögur, er »Stiklur« kallast, eftir Sigurð Heiðdal, barnakennara
Seltirninga. Þar rennur upp n/ stjarna á íslenzkum bókmenta-
himni. Gera má ráð fyrir, að marga f/si að sjá hana og skoða, og
að þeir velti því fyrir sór um leið, hvort gera má sór von þess, að
hún leiftrl lengi um nætur, eða hvort búast verður við hinu, að
hún hrapi innan skamms niður fyrir brún sjónde'ldarhringsins.
Margar spurningar ryðjast fram, er n/r höfundur sezt á þular-
stól: Um hvaða bygðir og bæi mannlífsins hefir hann farið, og
hvaða tíðindi hefir hann þaðan að segja? Segir hann frá héruðum,-
er vór höfum eigi áður heyrt sögur úr, eða l/sir haun sveitum,
kunnum úr leikum og frásögnum? Og ber þá sögn hans aö nokkru
af eldri sögum? Talar hann raeð meira fjöri og andagift en þeir,
er áður sögðu sömu sögu, svo að vór tökum betur eftir, eða mælir
hann skyrara en þeim tókst, svo að vór sjáum betur greitt úr ör--
lögþáttum og æfikjörum en í gömlu ferðasögunum og öðlumst um
leið n/jan skilning. Betri Bkilningur er í einhverju nyr skilningur.
Og hvernig segir hann frá? Með hæðnihlátri eða raunarómi? Er
lífið honum meira en yrkisefni? Má heyra á rödd hans aðalsblæinn,
er auðkennir mál þess mauns, sem gagntekinn er af alvöru lífs og
dauða og einum er veittur máttur til að innræta mannlegum hjört-
um, ofurlítið svipað og stórri reynslu eða sorg tekst það, mun á
heimshógóma og verðmætum þeim, sem vór höfum hitann úr, vöx-
um af og göfgumst?
Söguefnin eru hvorki n/ nó víðtæk. Höf. er ástaskáld — sögurnar
ástasögur. Og tamast virðist honum að lysa útjöðrum í skugga-'
hverfi ástarinnar — inn í dimmustu göturnar þar hættir hann sór
lítt. Hann lysir villum og villigötum i samdrætti og sambúð karla
og kvenua, afleiðingum stundarlóttúðar (»Kossinn«) og samvizku-
lausrar svölunar holdlegra fysna (»Ránd/rin«), og örðugleikum hjóna-
bandsins, sem stafa af vöntun á nærgætni og vilja til samstillingar