Skírnir - 01.06.1919, Blaðsíða 70

164 Lækningar fornmanna. [Skirnir
áður, að biðja um að sýna sér meðulin, sem sá hefir látið
handa sjúklingnum, og segja svo: »Já, það lá að; svoua
hölvað gutl; enginn von að það hjálpaði!« Hella siðan úr
glasinu í koppinn. — Likt þessu fór Agli. Hann skóf
rúnirnar af keflinu niður í eldinn og kvað vísu:
»Skalat maðr rúnar rísta
nema ráða vel kiinni.
Þat verðr mörgum manni,
es of myrkvan staf villiak;
sák á tegldn tálkni
tín lannstafi ristna
þat hefr lanka lindi
langs oftrega fengit«(.
Síðan risti hann sjálfur rúnir á keflið og lagði undir kodd-
ann Eftir það brá svo við, að stúlkunni batnaði.
Mörgum mun finnast nú á timum harla barnalegt að
rista rúnir til að lækna sjúkdóma, og þó er varla meira
en mannsaldur síðan að ýmsir galdrastafir þektust meðal
alþýðu, sem voru notaðir til lækninga og í ýmsum öðrum
vandræðum. Og rejmdar þarf ekki einu sinni að fara svo
langt aftur í timann. Allir þekkja krossins rúu. Flestir
hafa lært að signa sig og marka kross á bæjardyrnar á
kvöldin. Krossinn kom í stað Þórsmarks og annara
heiðinna galdrastafa. Og eftir á að hyggja. Okkur lækn-
um hefir öllum verið kent að setja tvöfalt krossmark yfir
hvern lyfseðil, sem við skrifum (en reyndar er það hjá
flestum orðið að krábulli, sem enginn skilur) Og lyfseðl-
ana skrifum við á latínu, svo fólkið ekki skilji og haldi
lyfjablöndunina leyndardórasfyllri en hún er. Hvað er
þetta annað en rista rúnir?
Seiðmenn og seiðkonur til forna kunna hvorttveggja,
að valda sjúkdómum og firra menn ýmsu fári. Blástur
hljóp i fót Gfrettis eftir litla skeinu, er hann fékk við að
hvöggva viðardrumbinn, sem fóstra Þorbjörns önguls magn-
aði með kyngikrafti og sendi honum. Víða í sögunum
eru svipuð dæmi og oft getið um gerningasóttir. í Lax-
■dælu (kap. 37) lesum við um seið svo magnaðan, sem