Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 36

258
Kinverjinn.
[Skírnir
var það þá, að mig brysti ekki minni! Og næsta dýr-
mætt var mitt auma líf allan þann tíma, sem eg var á
leiðinni frá Delhi til Pekin. Og vissulega er það undrun-
arvert, að sonur himinsins (Kína-keisari) skyldi auðsýna
mér, vesælum maðki jarðar, þá ódauðlegu sæmd, að velja
mig til þess, að bera hið helga leyndarmál í mínu ófull-
komna og veika minni, alla leið frá Indlandi til Kína.
En þetta hið helga leyndarmál mátti enginn færa í letur.
Enginn mátti geyma það, nema höfuðprestar Búddha-
musteranna í Delhi, Madras og Pekin. Enginn mátti flytja
það á milli musteranna, nema sá, er ekki skildi hina ann-
arlegu tungu, sem það var á. Þá tungu talar enginn nú
á dögum, nema örfáar þúsundir hvítra manna lengst norður
í Evrópu. —---------Eg lagði af stað frá Delhi með nýju
tungli, hafði stuttar dagleiðir. og komst heilu, og höldnu
til sjávar. I Gangesár-ósum beið skip það, sem hafði flutt
mig yflr Bengal-flóa. Átti það að flytja mig til baka yfir
flóann og suður með landi til Síam. — Kvöldið áður en
eg ætlaði að stíga á skipsfjöl, sagði eg þjónum mínum að
þeir mættu skemta sér, eins og þeim bezt likaði, alt til
miðnættis, og tóku þeir því með fögnuði. En eg gekk
einn míns liðs eftir fljótsbakkanum mér til gamans, og
hafði yfir í huganum hið helga leyndarmál. Þegar eg
gekk fram hjá lundi einum fögrum, sem stóð nærri fljót-
inu og all-fjarri húsum, vissi eg ekki fyr til, en á mig
var ráðist af tveimur grímuklæddum illræðismönnurn.
Þeir bundu hendur mínar á bak aftur, tróðu gömlum vefj-
arhetti upp í munninn á mér, tóku alt sem eg hafði fé-
mætt á mér, festu stein við fætur mína, settu mig siðan
í poka og bundu fyrir ofan. Því næst báru þeir mig fram
á blá bakkann og ætluðu að fleygja mér í fljótið. Hugs-
aði eg þá, að úti væri um mig með öllu, og þótti mér sú
hugsun svo hræðileg, að það steinleið yfir mig. — Þegar
eg raknaði við aftur, var eg kominn úr pokanum, búið
að leysa'hendur mínar og fætur og taka vefjarhöttinn út
úr munninum á mér. Illræðismennirnir lágu bundnir skamt
frá, og stundu þeir þungan. En uppi yfir mér stóð hvít-