Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 49

Skírnir]
Loardes
271
að Zola hafí tekist að hrekja sönnunargögn mótstöðu-
manna sinna.
»Trúin flytur fjöll« segir máltækið, og satt er það,
að trúin, hin sterka, óbilandi trú á mátt Maríu meyjar
á sjálfsagt mikinn þátt í þessum undralækningum.
Hvergi verður maður, ef til vill, var við meiri lifandi
trú en í Lourdes. Þangað safnast ekki að eins mörg þús-
und veikra manna á hverju ári, heldur fara þangað einn-
ig frískir menn og fagrar konur af öllum stéttum, eink-
um af tignum og ríkum ættum, til að þjóna og hjúkra
fátæklingunum í guðsþakkarskyni. Ilvítar hendur, sem
heima fyrir ekki snertu á neinu, baða og binda hér um
viðbjóðsleg sár. Ungir menn, sem hafa nóga peninga til
að skemta sér fyrir í nálægum baðvistarstöðum, meta það
þó meira sakir sálu sinnar, að taka á sig þjóns mynd
og bera sjúklingana í Lourdes frá járnbrautarstöðinni á
spítalana og frá spítalanum í baðlaugarnar. Hér kemur ekki
til -greina hvort vont sé veður eða hitinn mikill, ekki
heldur hugsa burðarmennirnir um, hvort sjúklingarnir
þjáist af ógeðslegum sjúkdómum, eða séu klæddir tötrum.
Þessir sjálfboðaliðar eru þar einungis tíma og tíma,
en dæmi er til að maður, sem fekk bót heilsu sinni,
helgaði sig algjörlega þessu starfi, og allir sem þekkja
sögu Lourdes, þekkja nafn hans, sem er Gabriel Gargam.
Hann er af góðum ættum, ætlaði sjálfur að verða
póstmeistari. Um leið og hann las undir próf, hafði hann
verklegt starf á hendi og var í póstvagninum í hraðlest,
sem 17. desember 1899 fór frá Bordeux til Parísarborgar.
En þá kom fyrir óttalegt járnbrautarslys. Gargam þeytt-
ist langar leiðir út i snjóinn og þar fanst hann næsta
uaorgun viðbeinsbrotinn, með sár á höfði og fótum. Hann
læknaðist samt fljótt af þessu, en áfallið hafði verið svo-
roikið, að öll líffærin röskuðust, hann var máttlaus frá
mittisstað og gat sama sem engu rent niður. Böð voru;
reynd við hann, en þá versnaði honum svo mikið, að
UPP frá þvi varð að næra hann gegnum pípu, sem látin,
var í meltingarfærin.