Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 50

272
Lourdes
[Skirnir
Um þennan mann eru allar upplýsingar mjög ná-
kvæmar, því þær voru lagðar fram bæði í undir- og yfir-
réttinum i skaðabótamáli, er hann höfðaði á hendur járn-
brautarfélaginu. Allir iæknar, er skoðuðu hann, kváðu
hann ólæknandi. Alt af megraðist hann og alt af hnignaði
honum, og að síðustu var kominn kolbrandur í tærnar á
honum. Járnbrautarfélagið hafði verið dæmt til ao borga
honum 6,000 franka á ári og 60;000 franka í eitt skifti
fyrir öll, því eftir áliti læknanna var hann að verða
aumingi það sem eftir var æfinnar.
En átti hann þá langt eftir ólifað?
Móðir hans var hrædd um, að það yrði ekki, og
beiddi hann nú að reyna að fara til Lourdes. En Gar-
gam var ekki trúmaður og vildi ekki í fyrstu heyra talað
um það. En svo fór samt að lokum, að nokkurs konar
sjúkrakista var smíðuð utan um hann og móðir hans og
hjúkrunarmaður lögðu af stað með hann til Lourdes.
Hann var þá búinn að vera veikur í 20 mánuði, og þó
hann væri hár vexti, vóg hann ekki nema 72 pund.
Eg fer nú fljótt yfir sögu, því lækningarnar verða
alt af með sama móti. Hann var látinn i baðlaugina með
mikilli varkárni, og síðan voru börurnar, sem hann lá á,
látnar hjá veginum, þar sem skrúðganga pílagríma fór
um. Þegar prestarnir, er gengu á undan henni með helg-
an dóm, nálguðust hann, leið yfir hann, en svo reis hann
alt í einu upp af börunum og gekk nokkur fet og kvaðst
vera svangur. . . . . .
Kraftaverkið var fullkomnað, og næstu daga kom
hann sjálfur prúðbúinn á læknaskrifstofuna til að skýra
frá öllu. Læknarnir undruðust að hann skyldi undireins
þola að borða kjöt, en honum varð gott aE öllu, sem hann
borðaði, og fitnaði fljótt. Sárin á fótunum læknuðust einn-
ig í sama vetfangi og hann reis upp.
Eg hefi reynt að segja sögu Lourdes hlutdrægnislaust,
eins og hún er sögð á Frakklandi af þeim, sem hvorki
eru of kaþólskir né of vantrúaðir.
Fyrst í ágústmánuði í fyrra ferðaðist eg um Pyrenea-