Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 30

Skírnir
252 Kínverjinn.
í fyrsta sinn. Og þó höndin sjálf sé köld, getur handtak-
ið verið heitt«.
»Þekkir þú lundar-einkenni manna á handtökum
þeirra?« sagði eg.
»Að nokkru leyti. Því að maður með næmu tauga-
kerfi, eins og eg, verður ósjálfrátt var við margt, bæði
ilt og gott, sem í öðrum býr«.
»Hvítir menn kalla alt slíkt hégiljur og sjúka ímynd-
un«, sagði eg brosandi.
»En mentaðir gulir menn vita, að þetta eru báleit
sannindi — að þetta er einn þáttur sálarfræðinnai' og mjög
áríðandi; því að mikið er í það varið, að þekkja menn-
ina, sem við eigum saman við að sælda. Og sjálfa okkur
sjáum við aldrei, nema í skuggsjá — við erum alt of
nærri sjálfum okkur til þess, að sjá okkur á annan hátt.
En lundar-einkenni annara eru einmitt sú skuggsjá, sem
við sjáum i okkar innra mann«.
»Þú segir að eg hafi veikt hjarta?« sagði eg.
»Já, sérlega veikt«.
»Áttu við það, að eg sé huglítill ?«
»Ekki beinlínis; en heldur hitt: að dauðinn sé við
hjartarætur þínar. — Þú hefir (eins og hvítum mönnum
er svo gjarnt) borðað, þegar þú varst ekki svangur, og
drukkið, þegar þú varst ekki þyrstur. Og að lokum varð
hjarta þitt sjúkt«.
»Þú hetír verið í skóla?«
»Já, lengi, lengi, en þó of stutt. Eg er enn að læra.
Eg veit alt af meira að kvöldi, en eg vissi, þegar eg vakn-
aði að morgni. Eg er að læra í skóla mannlífsins. Eg
er þar samt enn þá í neðsta bekk — er þar alt af ny-
sveinn».
»Og hvað ertu alt af að læra?« sagði eg brosandi.
»Eg er að læra að þekkja sjálfan mig. Og eg er að
læra að leita að því góða í hug og hjarta
bróður mins«.