Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 34

256
Kínverjinn.
[Skírnir
arinnar, sera getur um þennan íslending. Eg er viss ura
að þýðingin verður nákvæm, því að bróðir minn er há-
lærður maður, og stundaði lengi nám við einn frægasta
háskóla Bandaríkjanna. En nú sem stendur er hann í
þjónustu kínverska sendiherrans í Washington. Eg ætla
að skrifa honum og biðja hann að þýða kaflann á ensku
og senda mér þýðinguna hið bráðasta. Það er ekki langt
mál«.
»Eg þakka þér fyrir«, sagði eg. »Eg er viss um, að
eg mun hafa gaman af að sjá, hvað langafi þinn hefir
ritað um Islending«.
Eg var alt af að fá meira og meira álit á Sell Lung.
Og mér þótti hann aldrei tefja nógu lengi hjá mér. Hann
hafði ávalt á reiðum höndum einhvern fróðleik, eitthvert
spakmæli, einhverja hugvekju, sem kom mér til að skoða
ýms málefni frá öðrum hliðum en eg hafði áður gjört. Og
eg sannfærðist alt af betur og betur um það, að þessi
austræni einkennilegi, væskilslegi guli maður væri í raun
og veru mesti spekingur, vel upplýstur og hreinhjartaður.
Rúmum mánuði eftir að Sell Lung hafði sagt mér um
íslendinginn, er bjargað hafði lífi langafa hans, kom þýð*
ingin af dagdókar-kaflanum. Og lét Sell Lung ekki lengi
bíða, koma með hana til mín.
»Rérna er þýðingin af dagbókar-kaflanum, sem eg
gat um við þig«, sagði hann blátt áfram og rétti mér fá-
ein blöð. »Þú átt að eiga þessi blöð. Og þýddu kaflann
á móðurmál þitt, ef þú trúir því að langafi minn hafi sagt
satt um þenna Islending, sem hann minnist á. Hver veit,
nema að Islendingurinn hafi líka ritað eitthvað um lang-
afa minn í dagbók sína, og að sú dagbók sé enn til norð-
ur á íslandi. Hver getur sagt um það?«
Eg tók við blöðunum með mestu ánægju og þakkaði
Kínverjanum innilega fyrir gjöfina. Sýndist mér ofurlítill
gleðibjarmi breiðast yfir andlit hans, er eg tók við blöð-
unum, eins og eg hefði gert honum einhvern stóran greiða.