Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 27

Kinverjinn.
Saga frá Vancouver, B. C.
Eftir J. Magnús Bjarnason.
Kínabærinn á Penderstræti í Vancouver-borg er ekkii
mjög stór um sig, og ekkert einkennilegur til að sjá —
að eins nokkur stórhýsi úr múrsteini. En þar er alstaðar
kínaletur yfir hverjum dyrum. Kínverskar matvörur eru
þar í öllum búðargluggum, og er þeim á stundum fremur
ósmekklega niður raðað; og sumar þeirra vekja heldur
klígju en matarlyst hjá hvítum möunum. Og þef þeim,
er leggur út úr sumum búðunum þar, getur enginn penni
ne tunga lýst; og hefir margur sannkristinn maður blótað
beisklega, þegar hann hefir kent þann þef. Á sumum
götuhornum eru límd dagblöð og auglýsingar með kín-
versku letii — þessum einkennilegu, hálf-afkáralegu, en
þó aðdáunarverðu táknum eius-atkvæðis orða hinnar kin-
versku tungu. Og á götuhornunum, þar sem þessi blöð
eru límd á múrvegginn, standa stórir hópar af Kínverjum
ullan liðlangan daginn, því þegar einn fer, þá kemur strax
annar í skarðið. Og allir lesa þeir af kappi, eins og letr-
ið á veggnum sé þeim fagnaðar-tíðindi af fjarlægu landi,.
eöa þá hið gagnstæða; en andlit lesendanna gefa manni
aldrei neitt til kynna um það: þau lýsa hvorki sorg né
gleði. — í Kínabæ þessum eru ótal bakgötur, ótal afkim-
ar og skúmaskot, ótal jarðgöng og leyuistígir. Þar eru
einnig ýmsar leynidyr og — þar eru leynisalir, loftlitlir,
dimmir og daunillir, þar sem ópíum er reykt og tekið inn,
°g þar sem spilað er áhættuspil nætur og daga árið um