Skírnir - 01.12.1920, Blaðsíða 48

270
Lourdes
[Skírnii’
oss!« Sjálf endurtók hun án efa orð tollheimtumannsins:
»Guð minn, vertu mér syndugri líknsamur!« í því kom
biskupinn frá Saint-Dié inn í kirkjuna með helgan dóm í
hendinni, en á eftir honum pílagrímarnir. Þá duttu um-
búðirnar frá andlitinu á henni og óhreinkuðu bænabókina.
Hún greip þær fljótt og batt þær á sig, gekk svo út til
að drekka af hinu furðulega vatni, en umbúðirnar voru
alt af að detta af henni. Iiún kom því inn á spítalann
óánægð og möglandi og ein hjúkrunarkonan ætlaði þá að
hjálpa henni. En þegar hún aðgætti hana, hrópaði hún:
»Madame Rouchel, þér eruð læknaðar!« Hjúkrunarkonan,
er hafði fylgt henni frá Metz, kom þar að og varð hissa
að sjá, að af þessum óttalegu meinum var ekki annað
eftir en ör........
Fréttin barst fljótt út og allir vildu fá að sjá konuna,
er á augnabliki hafði fengin heilsuna aftur, en Madame
Rouchel var ekki um það gefið; þó varð hún að láta lækn-
ana í Lourdes skoða sig, en þeir urðu að kannast við að
allur þrúti væri horfinn, sárin væru gróin, en örin rauð eftir.
Eg var einmitt í París þann vetur er þetta gjörðist,
og var mikið talað og skrifað um þetta kraftaverk. Meðal
annars var það gjört að umræðuefni á læknafundi í Metz
sama ár, og reyndi Dr. Muller nokkur að gjöra lítið úr
því. En yfirlæknirinn við einn af stærstu spítölum Par-
isar kvaðst aldrei hafa séð eða heyrt getið um að »lúpus«
yrði læknaður á svipstundu.
Það mætti lengi halda áfram með svona sögur, en
eg skal að eins drepa á sögu Clementine Trouvé, af því
að frægur franskur rithöfundur, Emile Zola, sem ritað
hefir skáldsögu um Lourdes, lætur þessa litlu stúlku koma
þar fyrir, en undir öðru nafni.
Telpan hafði í 3 ár haft vont hælsár og beinátu, og
gat ekki gengið, en var ekið í handvagni að lauginni,
þar sem hún læknaðist samstundis. Zola leit auðvitað
öðruvísi á málið en trúaðir kaþólskir menn, og varð mikið
þras út úr bók hans; en naumast verður sagt með sanni