Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Síða 59

ALMANAK 1910.
31
manna óálitlegastur ásýndum, en þó meinleysisiegur.
Augun voru greindarleg og fremur góðleg, en þau voru
smá, og augnalokin huldu þau jafnan meira en til hál s,
Hann var höfuö-stór, ákaflega langleitur og niðurlútur.
Hægfara var hann og oftast þögull og þegjandalegur.
Það leyndi sér ekki, að hann var forvitinn, þó langt væri
frá því, að hann væri spurull. Hann lagði sjaldan spurn-
tngar fyrir menn, en samt var eins og hann kæmist auð-
veldlega að leyndarmálum manna og græfl upp alt, sem
leynt átti að fara, án sýnilegrar fyrirhafnar. Stálminn-
ugur var hann, eins og Macaulay lávarður, og framúr-
skarandi glöggþekkinn á menn, Þegar kann kom á
mannamót, stóð hann jafnan utarlega, og það var eins og
enginn yrði hans var; hann var alt af eins og út í horni,
hvar sem hann var staddur, en þó var auðséð. að hann
veitti öllú, sem fram fór í kringum hann, mjög nánar gæt-
ur. Hann hafði gaman af skáktafli — það var sú eina
skemtun, sem hann virtist taka þátt í — og nienn sögðu
að hann væri góður taflmaður. Hann var dável að sér í
reikningi, og hafði þó fengið mjög litla tilsögn íþeirri
grein, og hann var slunginn að ráða flóknar gátur, og
virtist hafa mikið yndi af því. Ekki virtist hann gleðjast
vfir hamingju annarra, og hrygðist ekki, svo sjáanlegt
væri,af óhöppum nokkurs manns. En það eitter þóáreið-
anlegt, að hann vildi ekki troða neinum manni um tær,
og lagði engum ilt til.
Hallur var lítið á meðal íslendinga eftir að hann kom
til Ameríku. Hann var oftast hjá hérlendum bændum,
fyrst framan af að minsta kosti, og vann oft fyrir mjög
lágu kaupi. Mörgum þótti hann undarlegur og sérvitur,
en flestum var vel ti! hans, og höfðu jafnan gaman afhin-
um stuttu, hálf-hryssingslegu svörum hans. Eg man,
hvað menn hlógu dátt að því, sem hann sagði, þegar það
kom í blöðunum, að hefðarfrú ein í Halifax hefði mist de-
mants-brjóstnál, einusinni þegar hún var á grímuleik.
,,Það hefir verið ungur ekkjumaður, sem stolið hefir
brjóstnálinni þeirri“, sagði Hallur við kunningja sína.
Menn hlógu þá, eða grettu sig, og álitu þetta
heimsku-fleiput. En tveim árum síðar rákii þeir hinir