Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Side 104

76
ÓLAFUR S. THORGEIRSSO.N’:
að halda uppi skeintunum. Viðbrigðin voru næsta
.mikil að koma úr þéttbygðum sveitum eða kaupstöðum
á íslandi, en vera nú hér í fáum og strjálum hóp, nærri
útilokaðir frá umheiminum. Það liðu því fá ár, líklega
ekki nema eitt, þar til farið var að snúast við þvi að
byggja samkomuhúS, þar sem bygðarbúar gátu komið
saman til að skemta sér og til fundahalda, ef um alvar-
leg mál þurfti að ræða. Það varð því fyrsti félags-
skapur bygðarmanna að koma sér saman um að byggja
samkomuhús. Var það bjálkahús allstórt (40x24 fet?J,
með timburþaki spónlögðu. Var skotið saman í hluta-
félag, til að kaupa það er þyrfti. En verk alt lagt til
gefins, og gekk það alt greiðlega, þó íbúarnir væru
“fáir, fátækir og smáir”. Mestir hvatamenn þess, hef-
ir Jón Sigurðsson sagt þeim er þetta ritar, voru þeir
bræðurnir Jóharín og Gunnar frá Nesi í Loðmundar-
firði, er áður eru' nefndir, “glaðlyndir og góðir dreng-
ir.” Stóð það tæpa mílu fyrir norðan Lundar P. O.
('sect. 2). í húsi þessu voru haldnar samkomur, og er
fram'í sókti umræðufundir um mál þau er bygðarmenn
létu sig varða. Mesta skemtunin var dans, og stöku
sinnum ræðuliöld einkum er fram liðu tímar. En mest
voru það eldri mennirnir, er fengust til að tala á fund-
um og skemtisamkomum. Af yngri möntium var það
helzt Páll Reykdal, er tók þátt í ræðuhöldum, og fórst
það íujög myndarlega. Sömuleiðis Guðm. Breckman,
eftir að hann kom í bygðina. Upplestur var stöku sinn-
um og tókiv unglingar nokkurn þátt í því, og af eldri
mönnum mest Tón Sigurðsson og Jóhann Þorsteinsson,
og stöku sinnutn Jóhann Pálsson. Smáleikir voru stöku
sinnum lelknir er fram í sókti, og hepnuðust eftir von-
um, því allur undinbúningur og æfingar voru1 af skorn-
um skamti, Nokkuð snemma á árum hyrjuðu bygðar-
menn að halda fslendingadag. En þegar deilan um 17.
Túní og 2. Ágúst kom upp i Winnipeg, festi hún rætur