Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Qupperneq 121

ALMANAK 1910.
93
ar hún leit rjóSriö okkar og heimiliö, var nægilegt end-
urgjald fyrir alt þaö, er eg hafði liöiö, og með sjálfsaf-
neitun og súrum sveita dregiö saman. Eg man þaö
eins og það hefði verið í gær.
Meiri sælu en þá, sem við nutum, getur guð ekki
veitt. Við vorum í okkar eigin paradís; samt áttum við
ekki annað en hest og kú, litla landspildu, frelsi skógar-
ins og ástir okkar, og rnyndi margur, ef til vill, ekki
hafa kallað það miklar eigur, en það var nóg handa
okkur. Ivífiö var fólgið í vinnu okkar og okkur sjálf-
um, — ónei, nákvæmlega var það ekki svo, þvi að innan
árs kom Ólafur, og jók það ekki all-lítið á hamingju
okkar og metnaðar-þrá.
Eg hélt áfram að ryðja skóginn þangað til eg hafði
fimm akurbletti, að meðtöldum sextíu ekrum er eg
haföi sáð maís og hveiti, og var að mestu skuldlaus.
Nú var Ólafur þriggja vetra — sterkur litill snáði, er
dundaði og lék sér meðal blóma Tínu og söng barna-
vísur i gjallandi rómi. Öll sanngirni vtrtist mæla með
því, að eftir tvö sumur yrðum við skuldlaus og ættum
þá líka dálítið á banka. Á aðra hönd voru afurðirnar
af akurblettinum, en hins vegar ritsíma-staurar, er eg
gat höggvið á vetrum og gjört mér peninga úr í vatna-
vöxtum á vorin, er sópuðu þeim ofan eftir lækjarfarveg
alla leið til járnbrautar. Hér var auðsætt spor til hag-
sældar. Það leið fram að liausti, og eg hafði fengið
ágæta uppskeru af hveiti, er eg geymdi i'pokum úti í
kornhlöðu minni, og áleit eg, að það myndi nægja til
þess að borga skuld mina við verzlunarmanninn, er eg
hafði verzlað við frá upphafi og alt af skuldað.
Dregur upp bliku, er veldur áhyggjum.
Það var einn morgun snemma, er eg kom á fætur og
stóð á svölunum, er eg hafði sett með endilangri fram-
hlið hússins eftir að Tína kom, að eg sá. bleika, lágt-