Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Side 125

ALMANAK 1910.
9 *
Eg gleymdi öllum lúa. Eg man aS mig angraSi aö
heyra hve aumkunarlega hesturinn hneggjaöi og barö-
ist um af hræöslu heima í kofanum sínum. Eg óttað-
ist að hann myndi vekja Tínu. Kýrin, er var á bás til
hliðar við hann, baulaði annað veifið og, eftir því er
virtist, afskaplega hátt. Eg heyrði vængjablak skógar-
hænsnanna og orrans ganga ótt og títt austur um næt-
urhimininn yfir gnæfandi grenitrjánum og furunni.
Eg vann af enn meiri ákafa, en var rétt við það að gefa
upp vonina. Eldvarnar-línan mín átti langt í land —
svo langt, að ekkert viðlit var, að kraftar mínir gætu
endst til að koma henni í gegn, ekkert viðlit að kraftar
tuttugu manna gætu orkað þvi.
Mér félst hugur í svipinn og eg hallaðist' fram á
öxi mína.
Alt í einu heyrði eg kveða við í fjarska dunur mikl-
ar og dynki, er færðust æ nær og nær, og úr skóginum
kom þjótandi afar-mikill elgsbukkur fbull moosej og
bar hann svo nærri, _að lá við sjálft, að eg yrði fyrir
honum. Þetta var einmitt á þeim tima, er þeir eru
hættulegastir og víla ekki fyrir sér, að ráðast á menn
áii þess að vera nokkuð áreittir. !Honum varð felmt og
fnasaði mikið eins og hann væri hissa; svo hélt hann
áfram flóttanum sem forvörður í broddi fylkingar
fjölda dýra, er þusiu eftir og æddu viðstöðulaust þvert
yfir heimarjóðrið mitt. Nú komu kanínur með lafandi
eyru á langstökki og á svo nákvæmlega reglubundnum
hraða, að auðsætt var, að þær voru komnar um langar
og torsóttar leiðir. Hirtir og rádýr af ýmsum tegund-
um þutu hjá eins og vofur og tveir hýðbirnir fóru mér
svo nærri, að eg hefði getað höggvið til þeirra með
öxinni. Annar elgsbukkur stanzaði skamt frá mér og
hugsaði eg þá með mér, að einhvern tíma hefði mér
þótt bera vel í veiði, er hið frána auga bukksins starði á
mig; en hann var friðhelgur nú. Hræðsla hins fyrsta