Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Síða 126

98
ÓLAl'UR S. THORGEIRSSON :
nianns greip mig, og eins og dýrin sá eg, að ekkert ann-
að en skyndilegur flótti gæti forSaS lífi mímui og minna.
Eldurinn hlaut aS hafa komist miklu nær en eg hafSi
búist viS.
Eg tók skyrtuna mína þar sem hún lá og hljóp á
eftir villidýriuinum heim aS húsinu. Tína svaf enn, en
eg sá aS vondir draumar höfSu komiS út á henni tár-
unum, er streymt höfSu í lækjum niSur rykugar kinn-
arnar á henni. Ólafur litli kúrSi brosandi og óhultur
í faSmi hennar og vissi ekkert um skelfingar þær, er
duniS höfSu á um nóttina. Eg hleypti í mig kjarki til
þess aS geta haft vald á mér meSan eg vekti
hana, sem eg og gjörSi meS hinni mestu varúS. Hún
hrökk viS og settist upp í ofboSi miklu. Hún varS
gagntekin af hræSslu, og eg sá angist móSurhjartans
afmálaSa í augum hennar; svo spratt hún á fætur meS
handleggina sveipaSa um drenginn.
‘Bú þig sem skjótast’, sagSi eg; ‘eg hefi beSiS ó-
sigur', og þá skildi eg fyrst til fu.lls hve átakanlega eg
hafSi orSiS undir í striSinu. Hún eyddi engum tirna í
mælgi, en fór aS taka til ýmsan léttavarning, er viS
máttum ekki án vera: — DálítiS af mat, ullarteppi og
þess háttar. Hún stóS albúin og beiS mín úti á svöl-
unum, þegar eg kom meS söSlaSan fararskjótann er skalf
á beinunum, og varS eg aS halda stutt í viS hann; eg
teymdi kúna líka á eftir mér, sem var jafnhrædd og
hesturinn. Eg þurfti þeirra beggja viS; kúna notaSi
eg til áburSar, batt böggla okkar upp á hana, og tók hún
því meS stakri þolinmæSi. Eg lyfti Tinu meS byrSi sinni í
söSulinn og um leiS og ljómaSi af degi, lögSum viS af
staS út yfir heima-rjóSriS okkar. ViS höfSum ekki
mælt orS af munni. en þegar viS vorum í þann veginn
aS hverfa inn á skógarstiginn, sáum viS hvort annaS
lita til baka í angist hjartans yfir hinar hjartfólgnu, yf-
irgefnu stöSvar. Eignin okkar — af okkur dæmda —