Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Blaðsíða 128

100
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON :
stiröur var eg og lémagna, aö þaö var meö mestu herkj-
um, aö eg komst á bak meö drenginn, er í fyrstu hafði
hlegið dátt í fangi mér, hlátri, er gekk í gegnurn mig
eins og sveröseggjar; hann vissi ekkert um það, dreng-
■uirinn okkar, aö viö vorum á hræöilegum flótta undan
bráðum dauöa, en svo hafði hann farið að beygja út af
og snökta upp við brjóst mér. Tár barnsins brendu sig
nú inn i sál mína og sorg mín var þyngri en áöur.
Tína hljóp létt eins og hind og okkur miöaöi skjót-
ar áfram. Einu sinni hljóðaði hún upp yfir sig af
hræðslu, er afarmikill skógarbjörn þaut erns og elding
fram hjá okkur; en í slíku veldi angistar og hræðsLn,
varö ekki blessaðri skepnunni, hestinum undir mér, svo
mikið sem að frýsa eða fnasa. Allsstaöar hringinn 'í
kring 'um okkur sáum við lifandi skepnur æðandi
fram í angist dauðans. Hesturinn svall af skapi og beit
mélin að árangurslausu, bráðlátur í að létt væri af sér
byrðinni og að verða slept lausum.
Einu sinni, þegar Tinu- varð fótaskortur, lá við
sjálft að hann stigi ofan á hana áður en eg fengi stilt
hann. Hún hljóp aftur af stað með hárið laust, er
streymdi aftur af höfðinu á henni eins og glóandi gull-
foss. Nú lét eg hana fara aftur á bak hestinum, og
þegar eg lyfti henni upp í söðulinn sá eg ekkert annað í
föla andlitinu á henni en hugrekkið og einbeitnina.
Það gengdi furðu; hve einmanaleg viö vorum nú;
mig undraði stórum, hvers vegna það væri, en í sömu
andrá kemur þá hópur dýra æðandi á ská yfir stíginn
okkar og stefndu til norðausturs.
‘Guð minn góður!’ hrópaði eg með sjálfum mér,
‘eldurinn er þá líka á þessa hliðina.’
Eg ruddist þvert út af stígnum og bað konuna
rnína að beygja sig lágt í söðlinuim og gæta sín fyrir
niðurhangandi limum trjánna.
Hún spurði mig einskis. Hún sá eins vel og eg,