Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Blaðsíða 129

ALMANAK 1910.
101
aö sundin voru aö lokast, aö dauöinn kom í funandi
hvirfilbyl þvert yfir veg þann, er viö höföum vonað aö
yrði okkur til undanfæris. Á meðan eg ruddist áfram
var eg að hugsa um eitthvert mögulegt úrræöi. Eg
vissi, aö brátt mundi veröa fyrir mér villidýra-stígur, er
þau höföu lagt að smávatna-klasa, er var þar í grend^
inni. Eg var ekki meö öllu vonlaus. Bg vissi þaö, að
aðal-vatnið var margar mílur á lengd og meira en tvær
* milur á breidd. Gætum viö einungis komist yfir um
það, og engir eldar væru á ströndinni hinum megin, þá
var okkur í lófa lagið aö dvelja þar, þangað til eldarnir
kæmust í kring um vatnið og snúa þá aftur til baka.
Aö öðrum kosti var úti um okkur.
Á hlaupunum í gegn um skóginn hugsaði eg mig
um bæn og baö guö, ef honum þóknaðist að krefjast
fórnar, að það mætti verða eg; grátbændi hann að hlífa
Tínu og drengnum; ákallaði liann i heitri bæn að stýra
fótum mínum og gefa mér skíra sjón hins innra eðlis
eins og hann hafði gefið villidýrunum, er flúið höfðu
samhliða okkur um morguninn.
Reyknum var farið að slá niður þegar við komum
að vatninu. Eg bað Tínu að fara af baki og binda hest-
inn, en eg tók ofan af kúnni, og hljóp að stónui grenitré,
er stóð rétt við vatnið. Eg hjó til þess af öllum þeim
kröftum, er eftir voru í mér, og toppgreinar þess gjörðu
afarmikinn gusugang á spegilsléttu vatninu. Mér fanst
tími sá, er gekk í að höggva tvo bjálka og fjötra þá
» saman í fljótandi fleka á vatninu, aldrei ætla að taka
enda.
Reykurinn jókst nú að mun og loftið hitnaöi að
t sama skapi. Sólin var komin vel upp og var eins og
glóðarskjöldur er hengdur hefði verið upp á einhvern
annarlegan himin. Hesturinn fnasaði og hneggjaði, en
gat ekki slitið sig upp.
Eg heyrði brest mikinn og hljóð frá Tínu. Kýrin, 6