Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Síða 130

102
ÓLAFUR S. THORGliIRSSOIl :
er alt aö þessu haföi verið auösveip og þæg, haföi nú
ekki lengur staöist mátiö, slitiö sig npp og ætt á klunna-
legu stökki i skóginn, ef til vill hugsandi sem svo, aö
viö værum ekki aö neinu bættari þó aö hún fórnaði sér
lika, og maklegast væri því, að við gildum okkar eigin
glópsku.
Eg bar eins mikiö og eg frekast mátti út á flekann
minn og lét svo hitt eiga sig. Hann var sökkhlaðinn
eins og hann var, en eg þorði ekki aö tefja tímann
lengur. Aumingja Tína, alt af þegjandi, aldrei kvart-
andi, síhug'uið og einbeitt, kom nú með drenginn í fang-
inu út á flekann, og gutlaðist vatniö um fætur henni og
fátæklegu búslóðina okkar um leið og hún gekk fram
eítir flekanum. Þá lá viö sjálft aö eg hrópaöi upp
,af fögnuði, er eg fann þunna böku af trjábol til hálfs
á kafi i sandinum; hún bar menjar sögunarmylnu, er nú
var löngu gleymd, og kom hún mér nú aö góöu haldi,
því aö eg gat notaö liana sem ár. Eg ýtti flekanum vel
á flot og fór að sækja hestinn. Jafnvel þó aö eg sé
sæmilega knap|iur maönir, varð eg þó aö taka á þvi. er
•eg hafði til, til þess aö toga hann út í vatnið. en um leið
og hann tók sundið, var eins og hann áttaði sig á því,
aö þetta miumdi vera sér fyrir beztu og kom svo á
-eftir. Eg synti með fram flekanum, rétti Tínu böku-
spaðann til varðveizlu, og á þennan einkennilega hátt
var ferö okkar hafin yfir um vatnið, er nú var sveipað
þykkri reykjarmóöu. Eg hélt annari hendi i flekann,
■en hinni i heröakambinn á hestinum og þreyttum við
■sundið þannig — hesturinn og eg — um stund, en —
ekkert gekk. Aíeö nauðung var það, að eg gæti fengið
mig til að sleppa hestinum, en nú mátti eg til, og klifr-
aðist uipp á hjálkana að aftan, en á meðan synti hestur-
inn knálega á brott og var óðar horfinn út í reykar-
móðuna. Eg greip óhefluðu árina mina og horfði stöð-
;ugt til sólar svo eg gæti haldið stefnunni, en við og við