Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1910, Síða 135

AI.MANAK 1910.
107
ist lítiö traust bera til óbreyttra verkamanna í þesstim
sökurn — ekki sízt útlending'a; — kvaðst hafa vitað tii
þess ílíkum tilfellum, að fáfróðir menn og ágjarnir hefðu
dróttað þjófnaði og öðrum glæpum að alveg saklausum
mönnum, sem þeim hefði verið í nöp við, til þess að geta
hrept verðlaun þau, er til boða hefðu staðið, samt sagði
hann að vel gæti’verið, að Hallur væri í alla staði heiðar-
legur maður og mjög vel gefinn, en kvaðst enga sönnun
hafa fyrir því.
Þeir töluðu svo um þetta fram og aftur nokkra stund
og á endanum kom þeim saman uni það, að þeir skyldu
allir hittast næsta dag í búð Gyðingsins til að heyra,hvaða
rök Hallur kæmi með, máli sínu til sönnunar.
Næsta dag fundust þeir allir í búðinni. Hailur bað
um að mega skoða svefnherbergi Gyðingsins, og fóru
þeir þá allir þangað. Hallur skoðaði lítíllega skrána á
hurðinni, leit á peningaskápinn, gaf skorsteininum horn-
auga og glotti um leið, en virtist aðallega veita rúminu
nákvæmar gætur.
,,Já, já!“ sagði Seller friðdómari, og efasemdar-glott
lék um varir hans ; ,,geturðu nú vinur minn, bent okkur
á þjófinn og vísað okkur á peningana ?“
,,Egget bent ykkur á þjófinn,“ sagði Hallur mjög
sakleysislegur, ,,og eg get gizkaft á, hvar peningarnir
eru. “
,,Segðu okkur fyrst, hver þjófurinn er, “ sagði Seller
friðdómari, ,,og svo er hægt að leita að peningunum, ef
þeir eru enn óeyddir, þegar búið er að taka þjófinn fast-
an. “
,,En mér er ekki um, að þjófurinn sé tekinn fastur,“
sagði Hallur ög brosti raunalega ; ,,eg vil að honum sé
fvrirgefið. “
Það kom tiú undarlegur svipur á andlit friðdómarans,
og hann leit tortrygnis-augum áHall.
,,Nei, enga vægð, ‘‘sagði hann ; ,,þaö verður að
taka þjófinn fastan, svo framt aðhann finnist.“
,,Verður það endilega að gjörast ?“ sagði Hallur
mjög raunalega.