Félagsrit - 01.01.1915, Qupperneq 39

39
Úrsagnir úr félaginu hafa varla átt sér stað, svo
teljandi sé. Flestir vilja að félagið hjari, til að halda
uppi verðlaginu, og hirða úrkastið, sem enginn vill, ef
þeir þurfa á að halda.
Sumir, og þar á meðal að öðru leyti góðir félags-
menn, hafa sýnt af sér þá óþjálni, að heimta með hörku
að komast að við sláturhúsin með fénaðinn, á þeim
tíma sem þeim eða þeirra deild er hagkvæmast, án
þess að taka tillit til annara, eða hvað félagsheildinni er
fyrir beztu; og borið hefur við, að hafi ekki verið mögu-
legt að fullnægja slíkum kröfum, svo sem að veita mót-
töku fé frá 6—8 deildum á einum degi, máske alt að
10000 fjár, og forstjóri hefur þvi orðið að raða rekstr-
um að nokkru leyti eftir þvi, sem ástæður sláturhúsanna
hafa leyft að veita fénu móttöku, þá hefur stundum
verið komið með það gagnstætt rekstrafyrirskipunum
hans (t. d. 1913), eða það selt kaupmönnum og hverj-
um sem hafa vildi.
Alt eru þetta erfðasyndir, afleiðingar viðskiftavand-
kvæðanna og spillingar í hugsunarhætti, sem að framan
er um rætt. Og meðan við slikt er að stríða, má búast
við svona erfiðleikum i viðskiftasamvinnufélagsskapnum
á meðal vor.
Einræningsháttur, misskilningur og gagngerður skort-
ur á félagslyndi — það er meinið. Mönnum hefur enn
ekki til fulls skilist, að þeir væru sjálfir eigendur verzl-
unarinnar, allir sem einn og einn sem allir, og að þeir,
með hverju sem henni hnekkir, eða eykur erfiðleika við
rekstur hennar og viðleitni forstöðumannanna til að gera
öllum jafnan rétt, eru að spilla fyrir sínu eigin hagsbóta-
fyrirtæki, sinni eigin verzlun, og með því skaða sjálfa