Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Qupperneq 5

IÐUNN]
Rakel.
Eftir
Arnrúnu frá Felli.
Þá er hann liafði hugsað sig um í nokkra mán-
uði, og á þeim tíma við og við gengið á milli góð-
búanna og lánað sína ögnina hjá hverjum, með
miklum eftirtölum, lagði Salómon í Urðarkoti á
Ströndum af stað með dóttur sína Rakel, í lestinni
á »Vestu«, þá löngu leið inn á hvern fjörð áleiðis til
Reykjavíkur. Héraðslæknirinn á Ströndum hafði fyrir
6 mánuðum sagt honum, að Rakel yrði að fara á
spítala, og ef til vill yrði að gera á henni skurð.
Það hafði verið sá lengsti háifl mánuður, sem Saló-
mon hafði lifað, ferðin ineð »Vestu« inn á hvern
fjörð. Rakel var sjóveik og grét af hræðslu, þegar
hún heyrði hafísjakana urga við skipshliðarnar. Hún
hafði horast niður; það var hrygðarmynd að sjá
hana. Iiún var eitthvað svo framúrskarandi íslöðu-
laus að eðlisfari, þoldi varla að heyra lalað um, að
skepnu yrði slátrað, svo hrædd var liún við blóð;
Það hafði nærri liðið yfir hana, þegar Pétur læknir
falaði um að þyrfti að gera á henni skurð.
Aumingja Rakel, hún var eilthvað svo munaleg,
þegar hann var að flækjast með hana í misjöfnum
vistum, eftir að mamma liennar dó; þegar liann svo
loksins gat fengið ábúð á Urðarkoti, þá komu þessi
veikindi; Salómon sneri sér undan, hann fékk tár í
augun, þegar hann hugsaði til þess.
Einhver góðviljaður farþegi hafði fylgt þeim eftir
inörgum götum til læknis, komið þeim inn í bið-
slofuna; Salómon hafði byrjað að heilsa þeim, sem
16*