Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Síða 11

IÐUNN]
Rakel.
249-
neyða ofan í sig matnum; hún vildi gera alt sem
hann sagði; hann var svo góður, svo hún hélt áfram,
þangað til henni fanst hún ætla að selja upp.
Þannig liðu nokkrir dagar. »Læknirinn liennar<e
kom daglega, settist við rúmið og lalaði við hana
um ýinsa staðhætti og siði á Ströndum og klappaði
á hendina á henni, þegar hann fór; en ef hún spurði
um bata, brosti hann og sagði, að það væri nú mest
undir því komið, að hún væri dugleg að borða og
drekka mjólk, svo myndi hún auðvilað eftir að taka
meðalið, sem koma ætti roða í kinnar henni.
Það var eins og liann kæmi með sólskin og blóm
í hvert sinn, sem hann kom; henni fanst hún ætíð
frískari nokkra tíma á eftir.
Salómon kom á hverjum degi. Hann var hissa á
því, hvað hún var glaðleg og hress; en einlivern
veginn fanst honum, að þelta væri ekki verulegur
bati, hann hafði grun um, einhverja óljósa kvíðatil-
finning, að hafísinn væri í nánd.
ltéttum mánuði eftir að Rakel kom á spítalann,
hitti Salómon prófessorinn úti á ganginum. Hann
spurði Salómon, hvort það væri dóttir hans, sem lægi
inni á stofunni þarna, og benti í áttina. Salómon
játaði því. — Hann ællaði að gera á henni skurð á
morgun — til reynslu — bætti liann við; »það er
sullur í lifrinni, lungun slæm, óvíst um árangur«.
»Collega álítur það raunar óþarfa ómak«, bætti
prófessorinn við í hálfum hljóðum við læknisnema,
sem slóð við hliðina á honum.
Um kveldið fékk Rakel ekkert að borða; það þótti
fienni vænt um. Hún var böðuð og færð í alt hreint,
Það stóð víst eitthvað til.
Næsta morgun, sagði »systirin« henni, að prófessorinn
astlaði að skoða hana nákvæmlega inni í annari stofu,
Konurnar í stofunni litu hver til annarar áhyggju-
augum. Rakel tók eftir því og sagði hálf hátt við