Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1918, Síða 12

"250
Arnrún i'rá Felli:
t IÐUNN
sjálfa sig: »Skyldi virkilega eiga að skera mig upp?«
í því komu tveir ungir læknar í hvítum skikkjum,
buðu góðan daginn brosandi, tóku liana í fang sér
og báru hana út úr stofunni. Þeir báru hana inn á
stofu, þar sem ekkert rúm var. Þar stóð prófessorinn
og fleiri . hvítklæddir menn; þeir voru i óða önn að
þvo sér um hendurnar. Hún varð óllaslegin; þeir
ætluðu að skera í liana, og ef hún dæi, mundu þeir
kryfja liana, skera hana í ótal parta. »Æ, nei, nei,
ég þori þvi ekki; þið megið ekki skera mig«. Henni
lá við gráti.
»Verið nú róleg, Rakel litla«, sagði einn ungi lækn-
irinn — hann minli dálílið á lækninn hennar —.
Hún liætti við að gráta.
Hún iá á skurðarborðinu, hálf skjálfandi af hræðslu.
Höfðalagið var lækkað; einn af læknunum kom með
poka og setti hann fyrir vilin á henni; bað hana að
anda rólega, en henni fanst hún ælla að kafna, hún
reyndi að hrópa: »Guð hjálpi mér«, en orðin urðu
að óljósu muldri. Hún ætlaði alveg að missa and-
ann, reyndi að brjótast um, en gal ekki hreyft legg
né lið, svo var eins og hún svifi burt. Nú var hún
víst dáin; henni fanst hún reka sig snöggvast á loftið
í stofunni; hún sá brosandi andlit, það var læknir-
inn hennar. Já, þá var lienni óhætt.
Svo byrjaði prófessorinn á skurðinum.
Hver var að kalla á hana? Hún var svo syfjuð;
’hún vildi ekki strax fara á fætur. Það var kallað
aftur, hún opnaði augun og sá prófessorinn slanda
við rúmið; hann spurði um líðan hennar. Ekki leið
henni vel, voðalegur sársauki í síðunni. Hún smá-
blundaði, vaknaði við, að komið var að rúminu og
lotið ofan að henni. Það var læknirinn hennar! Hún
glaðvaknaði. Hann klappaði á vanga hennar og sagði,